Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Nadat Tinseltown de hele Japanse horrorindustrie van een doorgaans al even erbarmelijk Amerikaans equivalent voorzien heeft, neemt Hollywood nu een kijkje in eigen winkel. Op hun zoektocht stootten de geldschieters op ‘The Fog’, een ietwat vergeten en verloren gewaande chiller van John Carpenter uit 1980. En hoewel het originele verhaal in z’n finale zwaar uit de bocht ging, was z’n opbouw puur vakwerk en leverde Carpenter enkele sfeervolle spanningstaferelen af.

In deze moderne update echter zijn de zwellende en nagelbijtende strijkers van weleer ingeruild voor bombastische en trommelvlies-pijnigende hardrock en hiphop. Van sfeerschepping is nauwelijks sprake en nergens weet de film enige indruk op de kijker te maken. We geven grif toe dat de moderne technieken de makers toelaten om mooiere en nauwkeuriger uitgewerkte effecten ten berde te brengen, maar dit heeft grotendeels als resultaat dat ‘The Fog’ een visueel geüpdatet lege doos is. Aan het verhaal werd maar weinig veranderd, met dit verschil dat we met de personages in deze nieuwe versie nauwelijks meeleven of überhaupt geïnteresseerd zijn over wie eerst het loodje zal leggen.

Als de karakters ons zo onverschillig laten, mag het ook duidelijk zijn dat de bedroevende kwaliteit van de acteerprestaties daarmee in verband staat. Voor de hoofdrollen werd gekozen voor enkele minder bekende goden als Tom Welling en Maggie Grace, die beiden niet weten hoe ze angst of agressie in beeld moeten brengen. De enige die zich min of meer denderend van haar taak kwijt is de getalenteerde Selma Blair, die veel beter verdient dan de snertfilms waar ze reeds heel haar carrière lang in opduikt. ‘The Fog’ is als een anderhalf uur durende mistbank. Pas als de credits over het scherm rollen, klaart het op.

Peter Janssens