Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het is alweer een tijdje geleden dat we Anthony Hopkins nog eens in een goede film aan het werk zagen. Ja, ‘Bobby’ en ‘Proof’ waren beslist de moeite, maar het waren geen dragende showstelende rollen, waarbij hij z’n talent ten volle kon etaleren. Bijrollen zijn nobel en veelal wordt een film gemaakt door het samenspel tussen protagonisten en antagonisten, maar in het geval van Hopkins zijn we razend benieuwd naar een nieuwe hoofdrol van de inmiddels bijna zeventigjarige acteur. Met ‘Fracture’ is het eindelijk van dat; of dat dachten we toch toen we de synopsis onder ogen kregen.

Hopkins speelt een man, die z’n vrouw betrapt op overspel en haar vervolgens een kogel door de kop jaagt. Op een vreemde, maar uiterst uitgekiende wijze slaagt hij erin z’n proces - waarbij hij initieel toegaf z’n echtgenote vermoord te hebben door een verklaring te ondertekenen - van de hand te doen op basis van een stel procedurefouten, maar niet iedereen wil het daarbij laten. Een jonge officier van justitie (Ryan Gosling) besluit zich namelijk als een bloedhond op de zaak te storten en is vastberaden de uitdager in de val te lokken.

‘Fracture’ is de nieuwste film van regisseur Gregory Hoblit, in het verleden verantwoordelijk voor prima thrillertjes als ‘Primal Fear’, ‘Fallen’ en ‘Hart’s War’. Hier is hij echter in mindere vorm, al belooft de eerste helft nog een pak potentieel. Anthony Hopkins is subliem en elke scène waarin hij z’n typische Hannibal-maniërismen mag overdoen - hij speelt ook hier een elitaire gentlemankiller - is om van te smullen. Vreemd genoeg verdwijnt Hopkins halverwege voor bijna een halfuur uit de film (een kleine scène niet te nagesproken!) en dan zakt de hele opbouw als een pudding in elkaar. De schouders van tegenspeler Ryan Gosling zijn niet breed genoeg om de film te dragen en de nevenplots die zich rond zijn personages ontspinnen, zijn niet interessant en dienen geen enkel nut. ‘Fracture’ belooft een zinderende kat-en-muisthriller, maar zodra de rechtzaak erop zit, verliest ook de film al z’n spankracht. De afwikkeling is clichématig en voorspelbaar; het feit dat je als kijker al vanaf het begin op de hoogte bent over hoe de vork in de steel zit, zorgt er immers voor dat het nooit spannend of meeslepend wordt.

Het goede acteerwerk van Hopkins ten spijt - hij moet dringend eens een betere carrièreplanner onder de arm nemen - is ‘Fracture’ een dertien-in-een-dozijn thriller, die nergens verrast en daardoor onopvallend z’n plaats inneemt in de grauwe middelmaat.

Peter Janssens