Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Georgia Rule
Van typecasting gesproken: in ‘Georgia Rule’, het nieuwste vrouwenonderonsje van regisseur Garry Marshall, kruipt jetset-bimbo Lindsay Lohan in de huid van een rebellerende tiener. Ook in het echte leven blijkt deze 21-jarige actrice en voormalig kindsterretje immers een onhandelbaar wicht, dat haar dagen slijt in diverse afkickcentra en eens in de zoveel tijd de voorpagina’s haalt omdat ze een auto in puin crashte of omdat ze weer eens zonder slipje op een societyparty verscheen. Als klap op de vuurpijl haalde ze op de set van dit oestrogeendrama ook het bloed van onder de nagels van de producers, die zelfs juridische stappen overwogen omdat la Lohan de helft van de tijd te laat of zelfs helemaal niet kwam opdagen.
Haar personage in ‘Georgia Rule’ is dus weinig meer dan een filmversie van haar egocentrische zelf. Als Rachel, een jonge meid zonder enig schaamtegevoel, maakt ze haar intrede in een ruraal, landelijk dorpje, waar ze al snel over de tong gaat door haar vuilgebekte en roekeloze gedrag. Nochtans probeert haar grootmoeder Georgia (Jane Fonda), bij wie ze de zomermaanden doorbrengt, haar kleindochter kort te houden, maar met haar talloze huisregeltjes en strenge karakter lijkt ze Rachel alleen maar meer van haar weg te duwen. Op haar aan alcohol verslaafde dochter Lilly (Felicity Huffman) - Rachels moeder - hoeft ze alleszins niet te rekenen.
‘Georgia Rule’ zoomt in op drie generaties uit eenzelfde familie en hoe hun onderlinge verstandhoudingen veranderen als de jongste van de drie een schokkend geheim opbiecht. Marshall weet als geen ander hoe hij teerhartige kijkers naar de zakdoek kan doen grijpen, maar waar hij meestal wacht tot de finale, gooit hij hier al na amper een halfuur alle registers open. De thema’s die hij aansnijdt, zijn iets gewaagder - toch voor zijn doen! - maar de manier waarop hij ze door zijn voorspelbare en oerconventionele verhaal verweeft, geven blijk van weinig fantasie. De grootste fout die Marshall maakt, is dat hij ervan uitgaat dat clichématig geschetste personages volstaan om een meeslepend drama te creëren. Daarbij vergeet hij dus dat de kijker in de eerste plaats op zoek gaat naar een verhaal of een boeiende plot, die hier eigenlijk grotendeels afwezig is. Of je moest de ‘kleindochter trekt naar grootmoeder en richt amok aan’-premisse als weldoordacht beschouwen.
Jane Fonda is niet makkelijk te strikken voor een project, maar naar verluidt tekende ze ogenblikkelijk toen men haar de rol van de grootmoeder aanbood. Ze amuseert zich kostelijk en doet ons zelfs af en toe vergeten dat we naar een potsierlijke tearjerker aan het kijken zijn. Tot de hopeloos irritante Lindsay Lohan opnieuw ten tonele verschijnt.