Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Get Smart
‘Get Smart’ is gebaseerd op de gelijknamige tv-serie uit de jaren zestig van bezieler Mel Brooks en Buck Henry. Die hebben niets met deze filmversie te maken, maar hun oubollige en clowneske hersenspinsels leven er wel in voort. De bioscoopadaptatie ‘Get Smart’ baadt namelijk in dezelfde nostalgische charme als de veertig jaar oude beeldbuisreeks en haalt z’n humor veeleer uit, weliswaar voorspelbare, slapstick dan uit platitudes, zoals tegenwoordig wel meer het geval is.
Amerikaanse komiek Steve Carell kruipt in de huid van Maxwell Smart, een CONTROL-analist, die maar wat graag geheimagent zou worden. Wanneer het hoofdkantoor overvallen wordt door KAOS, een terroristische organisatie, en daarbij het gros van de agenten ontmaskerd zijn, krijgt Smart zijn kans. Hij krijgt Agent 99 (Anne Hathaway) als partner. Samen moeten ze de snode plannen van KAOS, aangevoerd door crimineel meesterbrein Siegfried (Terence Stamp), verijdelen en aldus de wereld redden van zijn ondergang.
‘Get Smart’ kent een erg traditioneel verloop en dito personages. Zo wordt het universum dat regisseur Peter Segal creëert, bevolkt door wandelende clichés - de stuntelende spion, zijn sexy sidekick, de megalomane tegenstander, de verrader, de criminele dommekracht - die precies die rollen vervullen zoals je al eerder zag in de spionagefilms uit de jaren zestig en de James Bond-reeks door de jaren heen, twee genres waar deze pretentieloze komedie onder andere gretig op inspeelt. Maar een parodiefilm is dit niet (op die verwijzing naar ‘Entrapment’ na), en gelukkig maar, al is de aard van de humor niet altijd even gelijkmatig. De slapstick varieert tussen spitsvondig en kinderachtig, en de verbale grappen missen vaak scherpte om raak te schieten.
Aan de acteurs zal het echter niet gelegen hebben. Steve Carell amuseert zich zienderogen als het titelpersonage, een rol die in de jaren tachtig wellicht naar Bill Murray of Chevy Chase was gegaan. Ook Anne Hathaway bewijst zich multi-inzetbaar, al is ze er tot op heden nog niet in geslaagd om een blijvende prestatie neer te zetten. The Rock is dat ook nog niet gelukt, en ook hier brengt hij het er maar povertjes vanaf. Gelukkig zijn er ook nog Alan Arkin en Terence Stamp, wier ernstige vertolkingen haaks staan op het sjofele en luchtige toontje van de film en daardoor af en toe een (ongewilde?) glimlach kunnen genereren. Grootse cinema is dit allerminst, en voor elke goeie grap staan er minstens twee slechte te wachten, maar in een tijd waarin Leslie Nielsen te oud is om nog een ‘Naked Gun’ te tackelen en Chevy Chase zijn carrière al lang begraven heeft, is Steve Carell een waardig alternatief om dit genre nieuw leven in te blazen. Ook al doet dat leven vaak eerder oubollig aan.