Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Wie nog nooit van Diego Alatriste heeft gehoord, hoeft zich allerminst te schamen. Dit personage is vooral populair in Spanje en zou volgens de boeken van Arturo Pérez Reverte geleefd hebben tijdens de Spaanse Gouden Eeuw. Tachtigjarige oorlog, inquisitie, problemen met Frankrijk… het wekt wellicht weinig verbazing dat de zogenaamde ‘Kapitein Alatriste’ hoofdzakelijk door het leven gaat als soldaat en vechtjas eerste klas. Onze taaie krijgsman moet wel eventjes gas terugnemen wanneer de jonge Inigo, zoon van een gesneuvelde strijdmakker, onder zijn hoede komt te staan. Al blijkt snel dat de ruwe bolster ook in het Madrid met al zijn hofintriges weet te aarden.

Misschien ligt het aan het cultuurverschil, misschien aan de oorspronkelijke tekst, maar de manier waarop Alatriste hier wordt voorgesteld lijkt ons toch net iets te verheven. Ondanks de vele hoofse buigingen in aanwezigheid van excellenties kan hij zich vrijwel alles permitteren; pittige duels uitvechten en zwaaien met klievende dolken zijn een bezigheid van alledag. Het is ongetwijfeld niet eenvoudig om een reeks boeken samen te ballen tot een film, maar deze bewerking is in elk geval weinig geslaagd.

De acteurs doen het nochtans niet onaardig. Viggo Mortensen spreekt een aardig mondje Spaans en stelt zeker niet teleur terwijl Unax Ugalde zijn personage Inigo evenveel impulsieve energie als jeugdig vertrouwen weet mee te geven. De nevenpersonages worden vertolkt door acteurs die ook al te zien waren in ‘Goya’s Ghosts’, films van Almodóvar of recenter nog in ‘El Método’; zij zijn zonder meer mindere goden, maar dat betekent niet altijd dat wat zij brengen van mindere kwaliteit is. Helaas kan dat niet worden gezegd van de regie. Agustín Díaz Yanes heeft deze film op ronduit verschrikkelijke wijze in beeld gebracht. We springen van Nederland naar Spanje, plots zijn die en die dood, dan zitten we weer in een oorlog, er heeft er eentje syfilis en ga zo maar door. Hoe? Wie? Wat? Waar? Allemaal bijzonder gezellig, maar hoogst onoverzichtelijk en vreselijk onaangenaam om naar te kijken. Ook de vele ‘poor shots’ doen de film geen goed: totaal misplaatste close-ups, ongepast heroïsche strandwandelingen, erbarmelijke overgangen tussen scènes… Om het met één woord te zeggen: erg. Absoluut pluspunt vormen dan weer de kostuums en culturele referenties. Geassorteerde mantels en degens, schilderijen van Velazquez en allerlei statige hoepelrokken geven deze film enige klasse, al lijkt de povere montage vooral bedoeld om afbreuk te doen aan het oog voor detail.

Spaanse kijkers (en dan nog) hebben er misschien wat aan, maar dit is ruim onvoldoende voor een film die bijna tweeënhalf uur duurt. Agustín Díaz Yanes vond zijn budget van 24 miljoen euro (meteen ook de duurste Spaanse film ooit) net voldoende voor een prachtige Europese film of een slechte Amerikaanse. Als we dan toch even pedant mogen doen, willen we mijnheer de regisseur graag feliciteren. Hij gaat tenslotte de geschiedenis in als de persoon die met dat bedrag een armzalige Europese film wist te maken - toch ook een prestatie.

Tom De Vreese