Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Hoe je het ook draait of keert, elke film straalt een zekere sfeer uit. Niet altijd een positieve of negatieve, maar in het gros van de gevallen wel een unieke. Zelfs de meest onnozele dertien in een dozijn komedies stralen een unieke sfeer uit - ook al is dat een sfeer waar we liever niet mee geconfronteerd worden. Erger wordt het wanneer een film een bepaalde sfeer kopieert en als een nieuwe probeert te verkopen.

Dit laatste is bijvoorbeeld het geval in ‘The Good German’, een oorlogsthriller annex ouderwetse romance, waarbij manusje-van-alles Steven Soderbergh een ode wil brengen aan de film noir klassiekers uit de jaren veertig en vijftig. Maar in plaats van een eigen sfeer of charme aan z’n film mee te geven, probeert hij het unieke karakter van die klassiekers te kopiëren. Zelfs in zodanig overdreven mate, dat hij ervoor koos om met beperkte middelen - niets wat toen nog niet bestond - te werken, de acteurs coachte naar een meer statische vertolking en bovendien bepaalde historische scènes quasi-letterlijk overnam. Dit heeft als resultaat dat ‘The Good German’ geen eigen stempel heeft en - wat eigenlijk nog erger is - dat de regisseurskenmerken ditmaal helemaal afwezig zijn.

Soderbergh heeft in het verleden niettemin een pak vermeldenswaardige films op z’n palmares geschreven, maar de laatste tijd ontbreekt het hem een beetje aan panache en lijkt hij zelfs gebeten door een vlaag van artificieel snobisme. Z’n vorige ‘Bubble’ bewees dit al en zelfs het anderzijds prima ‘Ocean’s Twelve’ verraadde al een lichte vorm van filmtechnische megalomanie. We zullen nooit beweren dat de man geen talent heeft - daarvoor is ‘Traffic’ te briljant geregisseerd en ‘Out Of Sight’ te vermakelijk - maar ’s mans carrièrekeuzes zijn vaak ondoorgrondelijk. Nu, dat kan een filmmaker interessant maken, maar in het geval van Soderbergh lijkt het veeleer op een gebrek aan goeie ideeën. Het lijkt er sterk op dat hij z’n toevlucht veeleer zoekt in de technische aspecten van het filmmaken omdat hij het scenariogewijs heel snel laat afweten.

Nochtans bevat ‘The Good German’ een prima verhaal (denk aan het betere spionagewerk uit de jaren veertig en vijftig), ook al rammelt de plot af en toe en zijn niet alle wendingen even plausibel. George Clooney, Cate Blanchett en Tobey Maguire hebben alledrie al betere rollen vertolkt en lijken hier hoofdzakelijk op automatische piloot te draaien. En dan kan je wel zeggen dat het er allemaal om gedaan is, een mindere vertolking is en blijft een mindere vertolking. Het is niet dat we iets hebben tegen een ode aan de film noir - integendeel zelfs - maar voor het verwezenlijken van louter knip- en plakwerk hoef je niet echt over uitgesproken talent te beschikken. Een goede schaar is voldoende, zo blijkt.

Peter Janssens