Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

‘Grace Is Gone’ is een buitenbeentje in de huidige Irak-canon. Dit regiedebuut van James C. Strouse voert noch een politieke analyse, noch de zielenroerselen van terugkerende militairen noch een speurtocht naar de ware toedracht achter schrijnende Midden Oosten-taferelen op, maar richt zich op de slachtoffers aan het thuisfront. De familieleden die hun geliefden met pijn in het hart naar de oorlog zagen vertrekken, hopend hen zo snel mogelijk weer in de armen te kunnen drukken.

Stanley Philipps (John Cusack) is zo’n man; met z’n sjofele tenue en veel te groot uitgevallen brilletje straalt hij een emotionele gelatenheid uit die zijn oorsprong kent bij het vertrek van zijn vrouw Grace. Maar die is, zoals de titel al treffend verwoordt, weg. Voor altijd. Stanley krijgt namelijk het bericht dat zijn vrouw, met wie hij reeds twee kloeke dochters van acht en twaalf op de wereld zette, in de strijd om het leven kwam. Het ontbreekt Stanley aan moed om zijn kinderen meteen van dit verlies op de hoogte te brengen en als zijn jongste telg langs haar neus weg vermeldt dat ze graag nog eens naar Enchanted Gardens zou gaan, besluit Stanley die wens in te willigen. Het pretpark bevindt zich - mits de nodige tussenstops - op twee dagen rijden; de start van een heilzame en verliesverwerkende road trip.

Oorspronkelijk zou Rob Reiner in het regiestoeltje plaatsnemen, maar die verliet om onbekende redenen de productie. Maar goed ook, want wie weet wat voor een kleffe tearjerker hij uit dit diepmenselijk en aangrijpend verhaal had gefabriceerd. Strouse laat Stanley ten allen tijde in zijn waardigheid. We geloven hem als hij bevangen door verdriet naar huis belt om de stem van zijn vrouw op het antwoordapparaat te horen. De hulpeloosheid om zijn dochters gepast op te voeden - in het begin van de film zien we hem nog als een goedbedoelende, maar strenge vader met strikte regeltjes - ebt weg naargelang de trip vordert, maar het onvermogen om hen de waarheid te vertellen blijft. Hij vindt het gepaste moment niet, maar is daar wel een gepast moment voor?

Af en toe drukt Strouse iets te nadrukkelijk op de huilknopjes (elke keer als één van de kinderen hun moeder ter sprake brengt, voelt dat als een voorgeprogrammeerd emo-moment), maar het aantal oprechte emoties valt een stuk hoger uit dan in het gros van zijn lotgenoten. Het nachtelijke gesprek in de wagen tussen Stanley en zijn oudste dochter en de scène in de supermarkt ogen dan wel manipulatief, ze wérken. En dat is geheel de verdienste van de prachtige acteurs - met een briljante John Cusack en Shélan O’Keefe als zijn oudste dochter op kop - die dit verhaal gevoelig voortstuwen naar de onvermijdelijke climax. Een pakkend eindtafereel, ondersteund door de ingehouden score van Clint Eastwood en bewijzend dat sommige zaken zich moeilijk in woorden laten bevatten.

Peter Janssens