Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Heaven's Gate
Je zal het maar meemaken; je bent een nieuwbakken regietalent aan het Hollywoodfirmament, gooit hoge ogen met je debuut, bevestigt met je opvolger en vervolgens laat je de studio bijna op de fles gaan met één van de grootste flops uit de filmgeschiedenis. Dit droeve lot viel te beurt aan cineast Michael Cimino, die debuteerde met het sympathieke ‘Thunderbolt & Lightfoot’ en vervolgens Oscars veroverde met ‘The Deer Hunter’. Na z’n dramatopper kreeg hij carte blanche en stortte hij zich volledig op ‘Heaven’s Gate’, een historische miskleun wat in wezen z’n chef d’oeuvre had moeten worden. Dit is zo’n film waarvan er naar ’t schijnt meer alternatieve versies in omloop zijn dan mensen die ‘m daadwerkelijk goed vonden. En we laten in het midden of een grote massa altijd gelijk heeft, maar wat dit westernverhaal betreft kunnen we niet anders dan de overgrote meerderheid bijtreden: ‘Heaven’s Gate’ is gebakken lucht.
De synopsis vertelt ons dat deze prent het verhaal vertelt van een mistroostige sheriff (Kris Kristofferson), die zowel een stel immigranten als z’n jarenlange liefde (Isabelle Huppert) verdedigt tegen de lokale autoriteiten en een ingehuurde killer (Christopher Walken).
De werkelijkheid is dat Cimino’s film zo wanordelijk opgebouwd is dat je zelfs als getrainde kijker zeer bij de pinken moet zijn om z’n structuur te begrijpen. Hij springt zonder problemen van de hak op de tak en acht het niet nodig uitleg te geven wanneer hij ongeïntroduceerde personages onverklaarbare dingen laat doen. Het probleem is dan ook dat de scènes die er werkelijk toedoen nauwelijks te plaatsen zijn in het verhaal en de overige scènes bestaan uit dans-, kus- en seksscènes. Het lijkt wel alsof Cimino zoveel mogelijk dergelijke momenten in z’n film wil steken om toch de indruk te geven een epische romance te vertellen. Ondanks het gebundelde talent (Kristofferson! Walken! Hurt! Bridges! Waterson! Huppert!) dat z’n medewerking verleende aan deze prent, lopen de meeste acteurs er hopeloos verloren bij. Alsof ze zelf niet weten waarin ze terechtgekomen zijn. Wie deze prent toch eens een kans wil geven, raden we de ‘twee uur’-versie aan. Het is misschien niet de versie die Cimino voor ogen had, het is tenminste de kortste.