Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het mag duidelijk zijn: Guillermo del Toro houdt van het Hellboy, het rode satanskind, waarvoor hij geheel tegen de studioverwachtingen in B-acteur Ron Perlman in de hoofdrol castte. Zijn liefde is zelfs zo groot dat de Mexicaanse filmmaker achtereenvolgens de regie van ‘Halo’, ‘I Am Legend’ en ‘Harry Potter And The Half-Blood Prince’ aan zich liet voorbijgaan om deze obligate sequel in te blikken. Spijtig, want met alle drie die projecten zou hij waarschijnlijk een veel betere film afgeleverd hebben dan nu. In ‘Hellboy II: The Golden Army’ sijpelt dan wel nog ’s mans visueel overweldigende filmstijl door, van z’n vertelkunst blijft bitterweinig over. Nu goed, een blockbuster zonder noemenswaardige plot is gebruikelijk, zou je anno 2008 nog kunnen opmerken, maar niet als het (onzinnige) verhaal zo centraal staat zoals hier het geval is.

Dat verhaal handelt dit keer over een oud verbond tussen het mensenrijk en een nog ouder ras van mythische wezens dat dreigt verbroken te worden. De verbannen prins Nuada (Luke Goss) wil de mensheid uit de weg ruimen om zo plaats te maken voor de vreemde wezens die verbannen in de schemering leven. Hellboy wordt gecontacteerd om samen met z’n team een halt toe te roepen aan de plannen van Nuada, al gaat dat niet zonder slag of stoot. Hellboy bevindt zich immers middenin een echtelijke crisis - de licht ontvlambare Liz (Selma Blair) laat zich van haar vurigste kant zien - en zijn kompaan Abe wordt verliefd op de zus van hun gemeenschappelijke vijand. Bovendien wordt Hellboy voor de hartverscheurende keuze geplaatst: de mensheid redden of de outcasts helpen waartoe hij zelf ook behoort. Of hoe zou je anders iemand noemen met een rode huid, bijgevijlde hoorn op het hoofd en een nogal groot uitgevallen rechterarm?

De actie palmt als vanouds met voldoende vakkennis het canvas in, maar het grote verschil met z’n verrassend leuke voorganger is het gebrek aan bezieling. Onder het motto ‘groter en bombastischer’ voert del Toro ditmaal een gigantisch leger monsters en andere vreemdsoortige creaturen op, maar nooit weet Hellboy’s helletocht te vermaken, laat staan dat-ie blijft hangen. De vluchtige duels (en dat zijn er veel) raken onze koude kleren niet, hoe mooi ze ook vormgegeven zijn. Het eertijds geestige gekibbel tussen het titelpersonage en zijn eeuwige liefde begint na een tijdje danig te vervelen en de schurken zijn niet veel meer dan bordkartonnen clichés.

‘Hellboy II: The Golden Army’, met z’n vele flauwe grapjes (in plaats van de geslaagde droge humor uit deel één) en nergens onderhoudend verhaal, is een monumentale teleurstelling, ook al blijft het personage zelf één van de meer interessante antihelden uit het stripuniversum. Een held die een veel betere film had verdiend.

Peter Janssens