Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Een welgemeende damn is het eerste wat door ons hoofd spookt na een terloopse kijkbeurt van ‘Immortel’, een eigenzinnige, ronduit verwarrende trip doorheen het futuristische universum, gecreëerd door Enki Bilal. Comic-verfilmingen zijn al lang geen modeverschijnsel meer en eisen alsmaar nadrukkelijker hun plaats op tussen de door ons zo gesmaakte effectloze acteursfilms. Niet dat een scheutje CGI ons doet steigeren, maar als ‘Immortel’ een boegbeeld is van de steeds meer in technologische snufjes evoluerende filmindustrie, zien we de toekomst somber in. De niet eens zo mooie decors worden helemaal uitgetekend en vervaardigd met behulp van de onmisbare computer, terwijl zelfs het gros van de acteurs vervangen wordt door statige schepsels zonder enig gevoel, die zich voortbewegen alsof er zich een spreekwoordelijk ei in hun broek bevindt.

Van de paar acteurs die toch hun opwachting maken in dit fake hemelruim, is het enkel voormalig Miss Frankrijk Linda Hardy die een opmerkelijke acteerprestatie neerzet. Zowel Charlotte Rampling als Thomas Kretschmann zitten gevangen in duffe, kleurloze personages, die er bovendien een handje van weg hebben de meest stupide dialogen te debiteren. Het allerergste - en nu komt het! - is echter dat de makers van dit soort van postapocalyptische plaatjescinema het narratieve aspect van een film volledig overboord gegooid hebben. Ze zijn niet in het minst geïnteresseerd zijn in het vertellen van een fatsoenlijk verhaal of doen amper moeite om een boeiend karakter te scheppen.

Zo hangt ook Bilals script voor deze ‘Immortel’, die zich bovendien baseerde op z’n eigen succesvolle graphic novels, met haken en ogen aan elkaar en lijkt het wel alsof de man verschillende scènes uit diverse verhalen bij elkaar heeft gevoegd tot een onsamenhangend, saai en nietszeggend geheel. Aan fantasie nochtans niets te kort; zo passeert onder andere de legendarische Egyptische god Horus de revue, die zich schuilhoudt in het lichaam van een gewone sterveling om z’n mythologische zaadcellen bij een blauwharige, uitzonderlijk begiftigde dame te kunnen inbrengen. Ergens vermoeden we dat realisator Bilal dit gepend heeft na een nachtje zwaar stappen, nog steeds in de roes van een overdosis peppillen. Hierbij doen wij tevens een oproep voor een nieuwe filmprijs: de meest valse filmervaring van het jaar. And the winner is ... ‘Immortel’!

Peter Janssens