Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Geen idee of Brugge hoog aangeschreven staat als toeristische trekpleister, maar of er na deze film nog veel volk naar de West-Vlaamse stad zal trekken, is maar de vraag. Oké, regisseur Martin McDonagh brengt de pittoreske binnenstad (inclusief Belfort) mooi in beeld als ware het een reportage voor ‘Vlaanderen Vakantieland’, maar tegelijk schildert hij het plaatsje af als een thuishaven van oplichters, huurdoders en zich aan drank, drugs en - alleen in combinatie met de vorige twee - vrouwen tegoed doende dwergen. “Misschien is dit wel de hel, je hele verdere leven moeten slijten in fuckin’ Brugge”, besluit Ray (Colin Farrell) na een bewogen bezoek aan de Belgische cultuurstad. Nee, een positief beeld van de stad (en bij uitbreiding van België) wordt hier niet opgehangen, maar een leuke film levert het wel op. Al is deze eerste van Martin McDonagh ook niet helemaal vrij van schoonheidsfoutjes.

‘In Bruges’ verhaalt de lotgevallen van twee huurmoordenaars die zich in Brugge schuilhouden, wachtend op een telefoontje van de chef. Hun tijd doden - excusez les mots - doen ze met sightseeing, maar al snel blijkt de reden van hun verblijf niet zo onschuldig.

Als je ons zou vragen onder welk genre we ‘In Bruges’ moeten onderbrengen, zouden we twijfelen. Een misdaadkomedie ligt het meest voor de hand, maar deze film heeft net zozeer de allure van een thriller als van een boetedrama. De reden waarom het tweetal hun toevlucht tot Brugge zocht, is namelijk helemaal niet zo lachwekkend en vrijblijvend als het eerste (en hilarische) deel doet vermoeden en het bezorgt de film een diepere laag waar hij eigenlijk niet om vroeg. Althans niet in het eerder franjeloze en knipogende (de ‘Don’t Look Now’-pastiche!) geheel dat McDonagh duidelijk voor ogen had.

Gekruid met knisperende dialogen, heerlijk theatrale vertolkingen - let op hoe Colin Farrell ongelooflijk veel plezier beleeft aan de mood swings van zijn personage - en een finale die zo over de top is dat je er alleen maar goedkeurend kan bij knikken, is ‘In Bruges’ in de eerste plaats toch een prima gangsterverhaal, waarbij McDonagh de brug slaat tussen de shockhumor van de Coens en de archetypes van de Britse misdaadscène zoals ze al in de jaren zeventig meermaals op pelliculle afgebeeld werden. Sommige plotwendingen zijn totaal van de pot gerukt (de treinconducteur!) en de toon is af en toe nogal onevenwichtig (de ernst staat soms haak op het surreële, absurde karakter!), maar toch wérkt de film. Een intrigerend curiosum.

Peter Janssens