Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Inju
De carrière van regisseur Barbet Schroeder valt uiteen in drie delen; in z’n beginperiode, de jaren zestig en zeventig, wierp hij zich op als experimenteel filmer met een voorliefde voor documentaires (‘Général Idi Amin Dada’), eind jaren tachtig zette hij de stap richting Hollywood waar hij ook de volledige jaren negentig bleef vertoeven (‘Reversal Of Fortune’) om ten slotte rond de eeuwwisseling terug te keren naar Europa, waar hij - met uitzondering van Sandra Bullock-misbaksel ‘Murder By Numbers’ - zich opnieuw aan meer ambitieuze projecten waagde (en nog steeds waagt) zoals aan de wieg van zijn loopbaan. Ook ‘Inju’ draaide hij met Europees geld, al speelt de film zich voor negentig procent af in het pittoreske Japan.
Daar stelt hoofdpersonage Alex Fayard (een uitstekende Benoît Magimel) zijn nieuwe misdaadroman voor, een bestseller waarmee hij ginder alle records breekt en zo ongewild de Japanse auteur Shundei Oe van de toppositie stoot. Dat zint deze blijkbaar niet, en hij laat het niet na om bedreigingen te uiten aan het adres van Fayard. Die zou doodgraag zijn idool - Oe is zijn grote voorbeeld - ontmoeten, maar niemand weet wie hij is, laat staan waar hij zich bevindt. Tijdens zijn verblijf in Kyoto maakt Fayard ook kennis met Tamao, een geisha die met de dood bedreigd wordt door een oude geliefde. Ze vraagt de auteur om hulp, omdat hij volgens haar de enige is die zich in haar situatie kan inleven. Fayard, naïef maar met een neus voor avontuur, stemt toe onwetend van het gevaar dat hem te wachten staat.
Met z’n klassieke storytelling sluit ‘Inju’ mooi aan op gekende jetlagthrillers als ‘The Yakuza’ en ‘Red Corner’, waarin een argeloze buitenlander in een voor hem onbekende cultuur in nauwe schoentjes raakt voor een misdrijf waar hij maar weinig schuld aan heeft. Hier loopt het net iets anders, maar toch kleurt Schroeder braaf binnen de lijntjes van het genre. Zo braaf zelfs dat je als kijker probleemloos kan voorspellen hoe de vork in de steel zit nog voor de finale akte met grote onthullingen aanbreekt. Maar tegelijk speelt de Iranese cineast ook met die conventies door in de mooie slotdialoog een personage op te voeren dat de spot drijft met het twist in the end-gegeven.
‘Inju’ wordt bevolkt door stereotiepen - de lokale vriend, de damsel in distress - en af en toe waant de kijker zich in een goedkoop pulpromannetje, maar wellicht was het net datgene wat Schroeder wilde bereiken. De originele openingsscène (plusminus tien minuten) zet meteen de toon voor een illustere B-film, maar dat is ‘Inju’ niet. Net door het iets te nadrukkelijke geknipoog waarmee Schroeder zijn vakmanschap te kennen geeft.