Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Inland Empire
Moet je een film begrijpen om ‘m goed te kunnen vinden? Het is een eeuwig dilemma, waarover we regelmatig een boompje opzetten tijdens onze wekelijkse filosofiebijeenkomsten, maar nooit slagen we erin een gefundeerd antwoord op de vraag te verzinnen. Kan een film niet gewoon zó sfeervol zijn dat het niet uitmaakt dat je nauwelijks weet wat er gaande is? Of wordt elke stijlvorm de kop ingedrukt omdat je als kijker nog voor halverwege het spoor bijster bent? Het zal waarschijnlijk van kijker tot kijker verschillen, maar wij neigen naar de laatste categorie. Een nieuwe David Lynch, de verpersoonlijking van stijl versus gammel plot, is dan ook altijd een bijzondere ervaring.
We willen u de details van de plot besparen (als er al een plot waarneembaar is tenminste!), maar we vertellen alvast graag dat strijkende konijnen, geheimzinnige Polen, schaars geklede bimbo’s én een door mysteries uit het verleden geteisterde filmcrew deel uitmaken van een groter én onverstaanbaar geheel. We hebben geen flauw idee wat Lynch wil vertellen, maar wel merken we z’n aloude stokpaardjes stuk voor stuk opduiken. Hij goochelt gezwind met realiteit en fantasie en ook identiteitsverwisselingen en -crisissen zijn opnieuw schering en inslag.
Je zou dit natuurlijk door de vingers kunnen zien als het visueel aantrekkelijk zou zijn, maar ook op dat front is ‘Inland Empire’ een toonbeeld van hoe het niet moet. De fotografie - Lynch filmde alles met een digitale camera - is spuuglelijk en haast nergens creëert de regisseur een mooi shot. Op het einde van de rit - en het is een rit van drie uur - telden we maar drie sterke scènes. Ze zijn dan wel niet zo mooi gefilmd, de sfeer van die drie scènes (allemaal op een gepaste muzikale achtergrond!) is vrij uniek. Maar natuurlijk is deze zeer beperkte positieve noot te summier om de hele film recht te trekken.
Laura Dern is een prima leading lady, maar haar rol laat haar nergens een indrukwekkend staaltje acteerwerk toe. De bijrollen worden ingekleurd door Jeremy Irons en Justin Theroux. Al is dat natuurlijk allemaal relatief, want na goed een uurtje opbouw verdwijnen zij hoofdzakelijk van het toneel. ‘Inland Empire’ is bizar, bevreemdend, typisch Lynch, zeg maar. Nog nooit waren de woorden arty farty en pretentieus zo toepasselijk.