Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Kite Runner
Kan je de fouten uit je verleden nog goedmaken en kan je ooit in het reine komen met iets wat vroeger gebeurd is? Op die vraag tracht ‘The Kite Runner’, de verfilming van de gelijknamige bestseller van Khaled Hosseini, een antwoord te geven. Daarin maken we kennis met Amir en Hassan, twee vrienden door dik en dun, die verscheurd raken door de Russische invasie in Afghanistan. Amir trekt met zijn vader naar Amerika, waar hij succesvol afstudeert aan de universiteit en een carrière opbouwt als schrijver. Op een dag krijgt hij echter een telefoontje uit zijn thuisland; een schokkend familiegeheim wacht op hem.
Deze met Amerikaanse centen geproduceerde film van Marc Forster - het manusje-van-alles achter ‘Finding Neverland’ en ‘Stranger Than Fiction’ - speelt zich voor meer dan vijftig procent af in Afghanistan én is zelfs voor tachtig procent gesproken in het Pasjtoe (de taal die door meer dan zestig procent van de Afghaanse bevolking gesproken wordt). Dat alleen al is een reden tot controverse (uiteindelijk is Forster uitgegroeid tot een rasechte Tinseltown-cineast), maar daar blijft het niet bij. Het verhaal bevat namelijk een ophefmakende verkrachtingsscène, waardoor de twee jonge acteurs, die gestalte geven aan de jonge Amir en Hassan, hun eigen land moesten ontvluchten.
Desondanks is ‘The Kite Runner’ geen ‘zware’ film. Integendeel, dit vakkundig ingeblikte melodrama volgt slaafs het handboek en hengelt net iets te gretig naar de emoties van het publiek. Nochtans spat Forsters adembenemende beeldregie van het scherm. In de Afghaanse hoofdstad Kaboel filmen bleek een veel te risicovolle onderneming, dus werd geopteerd voor China, wier weidse landschappen dienstdoen als surrogaat-Afghanistan. De prachtige shots, in combinatie met de prachtige klankband van componist Alberto Iglesias, leveren fantastische plaatjes op, maar jammer genoeg lijken ze nooit écht tot leven te komen.
Met z’n twee uur valt ‘The Kite Runner’ niet zozeer terug op een lijvige lengte, maar toch voelt deze gekunstelde familiekroniek minstens twintig minuutjes te lang; vooral het stuk in Amerika sleept en had hier en daar ingekort kunnen worden. Tijdens de finale ten slotte hangen Forster en co dan weer een weinig subtiel beeld op van de Taliban, waardoor de nochtans krachtige thematiek verloren dreigt te gaan. ‘The Kite Runner’ is een goede film, die excelleert in subliem regiewerk en knappe vertolkingen maar af en toe steken laat vallen in z’n storytelling.