Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Last Mimzy
Spielberg zal wellicht al voor menig filmmaker een bron van inspiratie geweest zijn. In het geval van ‘The Last Mimzy’, al is hij niet aan dit project verbonden is de invloed van de legendarische cineast duidelijk merkbaar. Misschien zou je ‘The Last Mimzy’, een jeugdig sciencefictionavonturenfilmpje dat maar niet kan beslissen of het nu alleen voor kinderen of voor kinderen én hun ouders bedoeld is, nog het best kunnen omschrijven als een knullige kruisbestuiving tussen ‘Close Encounters Of The Third Kind’ en ‘E.T. The Extra Terrestial’.
De plot van ‘The Last Mimzy’ vertoont alleszins enkele gelijkenissen met beide klassiekers uit respectievelijk de jaren zeventig en tachtig. Twee kinderen stuiten tijdens een vakantie in hun buitenhuis op een kist met daarin een pluchen konijn. Het konijn is echter niet zomaar een pop, want via mysterieuze geluiden communiceert het met de kinderen. Het blijkt een alien, die magische krachten uitstraalt op de kinderen.
Op zich klinkt dat weinig wereldschokkend - en dat is natuurlijk ook zo - maar toch krijg je bij dergelijke premisse het gevoel dat er best een avontuurlijk tienerfilmpje uit te puren valt. Mispoes, ‘The Last Mimzy’ gooit alle clichés van het genre op een hoopje en kruist waarschijnlijk de vingers dat de kijkers het niet merken en braafjes meeleven met de lotgevallen van de oninteressante, bordkartonnen personages – vooral de leraar en zijn verloofde lopen resoluut verloren in het geheel, hoewel ze in het verhaal toch geen onbelangrijke pionnen zijn. Je moet het kunnen om als scenarist van je script zo’n rommeltje te maken. Het grootste probleem met de film is echter z’n tempo. Het duurt allemaal geweldig lang vooraleer het op dreef komt en wanneer er dan toch iets gebeurt, blijft ongeveer dezelfde scène zich meermaals herhalen en krijg je een enerverend, repetitief effect. In het tweede deel trekt de prent pas echt alle registers open en ontaardt hij in een ongeloofwaardig - oké, dat verwachten we ook niet, maar er zijn grenzen - zootje, waarbij letterlijk elk personage de meest onlogische beslissingen neemt.
De vertolkingen van bekende koppen als Timothy Hutton en Michael Clarke Duncan zijn verre van overtuigend - vooral Hutton lijkt te slaapwandelen - en ook de twee debuterende kindsterretjes stralen niet hetzelfde enthousiasme uit als het koppel uit pakweg ‘Bridge To Terabithia’. Een gemiste kans.