Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Leatherheads
George Clooney houdt van screwballkomedies. Dat bewees-ie al in het hoogst vermakelijke ‘Intolerable Cruelty’ en ook met ‘Leatherheads’, waarbij hij meteen ook tekent voor zijn derde prent als regisseur, zet hij zijn passie voor het genre in de verf. Als voorbereiding op deze film bekeek hij naar verluidt de ene jaren ’30-‘40 klassieker na de andere, en het moet gezegd: het is eraan te zien. Clooney’s nieuwste worp baadt in dezelfde sfeer als de gouden klassiekers van weleer, maar slaagt er desondanks niet in er zelf één te worden.
We schrijven 1925, Dodge Connolly (Clooney zelf) is aanvoerder van een rugbyteam, waarmee hij hoopt door te stoten tot een soort van (voorlopig nog onbestaande) profliga. De toekomst lacht hem niet toe als zijn sponsor het laat afweten en de sport niet de populaire media-aandacht krijgt die ze verdient. Dodge ruikt een laatste kans met de komst van Carter Rutherford (John Krasinski), een natuurtalent én goeduitziende oorlogsheld, die in WOI eigenhandig een bataljon Duitse soldaten tot overgave dwong. Hij slaagt erin het jonge talent voor zijn team te winnen en in een mum van tijd wordt rugby de talk of the town, en worden Connolly en Rutherford rivalen in hetzelfde kamp. Met de komst van sexy journaliste Lexi (Renée Zellweger), door haar werkgever op pad gestuurd om Carters dubieuze oorlogsverleden uit te vissen en de vermeende held te ontmaskeren, wordt duidelijk dat het olijke tweetal niet enkel sportief de degens kruist, maar dat ook cupido hen tot een tweestrijd dwingt.
‘Leatherheads’ bevat alle kenmerken van het genre: personages die snelle en snedige dialogen afratelen, een geheim dat verborgen gehouden wordt, een romantische strijd der seksen én een vrouw, die niet op haar mondje gevallen is. Dit is screwball volgens het boekje, maar toch is de film meer dan een som van de onderdelen. De kenmerkende tandpastaglimlach van Clooney, die hij tegenwoordig ook leent aan verscheidene reclamefilmpjes, past perfect en ook Zellweger (nochtans niet onze favoriete actrice) valt niet uit de toon met haar gebruikelijke Americana-accent. Toch nog punten van kritiek? De film duurt minstens twintig minuutjes te lang - een goeie genrefilm komt toe met een welgevuld anderhalf uur - en de sportscènes vallen nogal flets uit.
Maar ongevoelig voor Clooney’s retrospelletje zijn we allerminst. Als Dodge en Lexi elkaar voor het eerst ontmoetten - ongeveer een halfuur in de film - riepen wij immers hetzelfde uit als Carters personage in de oorlog én Dodge in de daarnaar verwijzende eindscène: “Ich gebe auf!” Fijn, maar niet onvergetelijk.