Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Linkeroever
Nooit gedacht dat de stad waar wij het gros van onze jeugdjaren sleten ooit dienst zou doen als locatie voor een Vlaamse horrorthriller. In ‘Linkeroever’ - de aftakking van Antwerpen city, waar vroeger alle mensen terechtkwamen die uit de stad werden gegooid (heksen, tovenaars en pestlijders) - kiest nieuwbakken filmmaker Pieter Van Hees echter niet voor torture porn of andere visuele gruwel, maar wel voor de psychologische terreur. De horror die zich afspeelt tussen de oren. Waar die in het verrassend sterke ‘El Orfanato’ onlangs nog bijzonder effectief bleek, is die in ‘Linkeroever’ echter slaapverwekkend en oninteressant. Het uitgangspunt van deze derde film uit de tweede door VTM gefinancierde faits divers-reeks is een uitstekende kapstok om een spannende thriller aan op te hangen, maar het rommelige en ongeloofwaardige scenario maken van ‘Linkeroever’ weinig meer dan een mislukte poging. De uiterst sfeervolle beeldvoering ten spijt.
Marie (debutante Eline Kuppens) is een ambitieuze sportster, die door een knieblessure, die haar een maand naar de ziekenbank verbant, een belangrijke wedstrijd aan haar neus voorbij ziet gaan. Tijd genoeg dus om te flirten met de verleidelijke, mysterieuze Bob (Matthias Schoenaerts), die in een knus Linkeroevers appartement woont. Ze besluit haar intrek bij hem te nemen, en ontdekt al snel dat de vorige huurster op geheimzinnige wijze verdween. Ze trekt op onderzoek.
‘Linkeroever’ eet van twee walletjes; enerzijds poogt deze film een beklijvende thriller te zijn waar de spanning gehaald wordt uit de groezelige kelders en de onheilspellende score, anderzijds is dit een trage karakterstudie, waarbij ons een blik gegund wordt in de kokers van de karakters. Door niet echt te focussen grossieren beide luiken echter in oppervlakkigheid. Hoofdpersonage Eline krijgt geen greintje diepgang mee en Bob is weinig meer dan de goeierik, die toch een verborgen agenda blijkt te hebben. Het thrilleraspect wordt dan weer volledig in de kiem gesmoord door het veel te langzame tempo; pas in het laatste halfuur slaagt Van Hees erin om een beetje dreiging te scheppen.
Maar het meest tegen de borst stotend is de ronduit potsierlijke finale, waarin de grootmoeder van de Vlaamse cinema Marilou Mermans optreedt als een griezelige horroroma. De uiteindelijke twist is lachwekkend en daar kan de prima mise-en-scène, die echter iets te weinig gebruik maakt van zijn locatie (de film heet toch niet voor niets ‘Linkeroever’?), niet veel aan veranderen. Deze psychologische polderhorror graaft niet diep genoeg.