Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Meet The Spartans
‘Meet The Spartans’ is nog maar één minuut bezig - we hebben het eigenhandig gechronometreerd - of baby-Shrek heeft al een passant met groene slijmen ondergekotst en Brangelina heeft een Vietnamese vondeling geadopteerd. Inderdaad, van deze zoveelste pastichefilm in een blijkbaar onophoudelijke rij moet je geen spitsvondige grappen verwachten, maar wel een razendsnelle aaneenschakeling (we zijn de tel kwijtgeraakt, maar geloof ons, hier worden bijzonder veel films door de mangel gehaald) van de meest vulgaire grappen die de makers van onder andere ‘Date Movie’ en ‘Epic Movie’ uit hun inspiratieloze kokers wisten te puren. Nadat ze eerder al de romantische komedie en de grootscheepse blockbuster persifleerden, is het nu de beurt aan, welja, aan diezelfde blockbuster.
Waar ‘Epic Movie’ eigenlijk al driekwart van de plot van ‘The Chronicles Of Narnia’ herkauwde, viel het oog van de quasiplagiërende scenaristen dit keer op ‘300’, op zich al niet de film met de meest doordachte premisse. Het verhaal van de stevig in de minderheid verkerende Spartanen die besluiten ten strijde te trekken tegen de overheersende Perzen wordt hier op een goed uur opnieuw verteld, maar dan doorspekt met pijnlijk gênante verwijzingen naar een hele zooi bekende box office successen, televisieprogramma’s die in Amerika miljoenen mensen aan de buis kluisteren (‘American Idol’, ‘Dancing With The Stars’, ‘Top Model’, ‘Deal Or No Deal’) én celebrities die de afgelopen paar jaar niet uit de roddelblaadjes weg te denken waren: Britney Spears, Paris Hilton en Lindsay Lohan, om er maar enkele te noemen.
Het erge aan ‘Meet The Spartans’ is niet dat de parodieën blijk geven van een gebrek aan bezieling of dat ze veelvuldig herhaald worden - een aantal jokes blijven maar terugkeren - maar wél dat sommige grappen dichter aanleunen tegen plagiaat dan tegen persiflage (denk maar aan de kuisheidsgordel, die zo uit ‘Robin Hood: Men In Tights’ geplukt is). Waar is de tijd naartoe dat een parodiefilm in de eerste plaats een verhaal vertelde, waarbij de makers vervolgens keken waar een goeie grap kon worden ingelast? Films als ‘Meet The Spartans’ (maar ook de vijf à zes vorige die op dezelfde leest gestoeld zijn) willen geen cohesie, trekken voluit de moppentrommelkaart en resulteren in een maalstroom aan schunnigheden. Eén positieve evolutie valt wel op: ze worden alsmaar korter. Deze Spartaanse klucht klokt af na welgeteld één uur en vijf minuten (en dan begint de nogal lang uitgevallen eindgeneriek). Dat zijn er - u raadt het al - uiteraard wel nog één uur en vijf te veel.