Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

In ‘Mona Lisa Smile’ maken we kennis met Katherine Watson (Julia Roberts). We schrijven 1953. Ze is een vrijgevochten, steevast haar eigen idealen nastrevende professor, die met veel plezier ingaat op een aanbieding om kunstgeschiedenis te geven op de meisjesschool Wellesley College. Daar wordt ze echter geconfronteerd met een van tradities bolstaande opvoeding, die de studentes geen enkele vrijheid geeft en in hokjes plaatst. Ze moeten zo snel mogelijk een man vinden om mee te trouwen en hun verdere leven als brave huisvrouw annex -moeder slijten. Katherine vecht tegen deze standaard en probeert haar leerlingen te overtuigen van haar eigen idealen.

‘Mona Lisa Smile’ heeft een oninteressante premisse, gereflecteerd als een doffe, met talrijke clichés bezaaide prent, die niet meer blijkt te doen dan een langdradige, uitgesponnen tijdssfeer creëren. Er zijn een zestal hoofdpersonages, maar geen van allen wordt uitgediept of krijgt een speciale betekenis in het verhaal. Er worden verschillende nevenverhaaltjes geopend, waarvan slechts de helft een oplossing krijgt. Deze zijn dan vaak zodanig aan het haar getrokken waardoor de film zijn geloofwaardigheid verliest. ‘Mona Lisa Smile’ hangt aan elkaar van verschillende melige scènes, die ons eerder wisten te enerveren dan te charmeren.

Het enige positieve aan deze film zijn de vertolkingen. En dan doelen we niet op de zoals steeds weinig memorabele tot zelfs ultramodale Julia Roberts, maar wel op deze van een schitterende Maggie Gyllenhaal, die ons inziens veel te weinig schermtijd krijgt en aldus deze prent niet weet te redden. Julia Stiles is bijzonder slecht en komt niet overtuigend over, terwijl Kirsten Dunst duidelijk haar best doet, maar geen enkele speelruimte krijgt door haar karikaturale personage van het in opstand komende schoolmeisje. Van regisseur Mike Newell, bekend van ‘The Awakening’ en ‘Four Weddings And A Funeral’, hadden we wel iets meer verwacht!

Peter Janssens