Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Moordwijven
Een jaar nadat Paul Verhoeven met ‘Zwartboek’ terugkeerde naar zijn heimat, probeert Dick Maas, die andere grote publieksfilmer uit Nederland, het met ‘Moordwijven’ ook opnieuw in zijn thuisland. In Amerika draaide hij het afgelopen decennium twee thrillers - het onderhoudende, onterecht geflopte ‘Do Not Disturb’ en het abominabele ‘Down’ - maar daarmee zag hij zichzelf, vooral door een paar foute carrièrezetten in de laatste vijf jaar, vooral op een financieel bankroet afstevenen. Gelukkig vond hij in Nederland de nodige financiers voor ‘Moordwijven’, een actiekomedie, die inzoomt op het narcisme en egoïsme van de stinkend rijke bourgeoisie.
De drie vriendinnen Estelle (Hadewych Minis), Nicolette (Sanne Wallis De Vries) en Kitty (Bracha Van Doesburgh) zijn zo rijk als de zee diep is en gaan shoppend en anusblekend door het leven. Ze maken zich nergens zorgen over en het enige wat hen drijft, is hun drang om zichzelf - via diverse liposucties - zo mooi en aantrekkelijk mogelijk uit te dossen. Als Kitty erachter komt dat haar man haar bedriegt, is ze ziedend. Samen met haar hartsvriendinnen beraamt ze het plan hem te vermoorden. Daarvoor huren ze een niet al te snuggere killer in.
‘Moordwijven’ start als een scherpe satire en werpt een hilarisch beeld op van het chique volkje dat met luxewagens over de baan chaset en het liefst van al zijn dagen slijt aan het zwembad van exquise villa’s. Zo ook de drie hoofdpersonages, waarvan eentje op een begrafenis arriveert per helikopter (en daarbij uiteraard enkele grafstenen meegraait) en aan liefdadigheid doet door een immigrant zonder papieren te werk te stellen als zwembadjongen (wat daarmee gebeurt, moet u zelf maar ontdekken). Subtiel is ‘Moordwijven’ allerminst, maar grappig is het wel. Als de plot zich eenmaal begint te ontwikkelen en de diverse moorden, waarnaar de titel verwijst, in een sneltempo afgehaspeld worden, verdwijnt de bitsige humor en maakt ze plaats voor pure slapstick. Even ongegeneerd, maar jammer genoeg een pak minder geinig.
Aan de acteurs zal het nochtans niet gelegen hebben dat ‘Moordwijven’ in z’n finale acte een beetje de teugels verliest. De drie hoofdactrices (met een schitterende Bracha Van Doesburgh op kop!) drenken in pure overacting, maar in de stijl van de prent werkt dit geenszins op de zenuwen. ‘Moordwijven’ is niet zo vulgair als pakweg ‘Flodder’ - de monsterhit van Maas, waar hij ook twee vervolgen op inblikte - maar met een strakker scenario (met nog meer nadruk op de verwaande bourgeoisie) had deze volkse satire nog meer hoge ogen kunnen gooien.