Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Madagascar 2
Animatiefilms waren ooit een festijn. Een jaarlijkse afspraak met de bioscoop voor die ene getekende film, een evenement voor de liefhebber die steeds zo lang op z’n honger moest blijven zitten. Anno 2008 wordt die honger haast om de paar maanden (en in bepaalde periodes nog veel sneller) gestild, wat maakt dat het genre veel van zijn ooit zo exclusieve charme heeft ingeboet. De sterkste troef van een animatiefilm zijn doorgaans de beelden, en dat lijken ze in Hollywood heel goed te beseffen.
Op de visuele waarde valt geen spat aan te merken en immer blijft het verbazingwekkend wat een stel getalenteerde programmeurs uit een stel bits and bytes kan halen. Veel dus, maar rijst de vraag of de schoonheid van animatie nog een criterium mag zijn? Natuurlijk is het belangrijk en ja, ’t moet er goed uitzien, maar is het in een tijd waarin computers in Tinseltown een haast evenwaardige plaats hebben opgeëist als de acteurs die vroeger nog echte iconen waren niet vanzelfsprekend dat een film er visueel verzorgd uitziet? Net door het overaanbod aan zulke films liggen we er ook veel minder wakker van dat ze grafisch andermaal het onderste uit de kan gehaald hebben. De kan is ver leeggeplunderd en stilaan hebben ze het punt bereikt dat je onmogelijk nog knapper uit de hoek kan komen. En zo komt alles weer terug op zijn basisniveau: een film - zelfs een animatiefilm - moet in de eerste plaats een goed verhaal hebben. En daar loopt het bij ‘Madagascar 2’ behoorlijk fout.
Via een ongelukkige proloog, waarin we zien hoe Alex de leeuw (nog steeds de vocalen van Ben Stiller) uit z’n natuurlijke habitat ontroofd werd en door een speling van het lot in de New Yorkse zoo belandde, werkt de film toe naar een back to the roots-verhaaltje, waarbij niet alleen Alex zijn pa en ma terugvindt, maar waar ook zebra Marty (Chris Rock) ontdekt dat hij lang niet zo uniek is als gedacht, nijlpaard Gloria (Jada Pinkett Smith) kennismaakt met sexy soortgenoten én giraf Melman (David Schwimmer) het schopt tot toverdokter mét aanzien.
De eerste ‘Madagascar’ was op z’n best nog genietbaar, al was het maar door de frivoliteit van enkele gekke nevenpersonages (King Julien, de pinguïns). De fout die de scenaristen bij deze echter gemaakt hebben, is om ook die karakters meer naar de voorgrond te trekken, wat niet de verhoopte lachsalvo’s oplevert, maar wel het repetitieve karakter van de kinderachtige grappen extra laat opvallen. Want op een occasionele geinige, zij het eerder op de volwassen kijker gerichte oneliner (“The fat lady has sung”) heeft ‘Madagascar 2’ maar weinig te bieden. De brave levenslesjes (aanvaard iedereen zoals hij is), de bad guy zonder enige uitstraling (met snoodaard Makunga zou Scar zo de vloer aanvegen) en de tamme jokes blijven het meest bij. En geen enkele graficus die dat kan verhinderen.