Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Nanny Diaries
Life at the top, as seen from the bottom, belooft de tagline van ‘The Nanny Diaries’ ons. Die bottom wordt voorgesteld door Annie (Scarlett Johansson), pas afgestudeerd en vol vraagtekens over wat ze met de rest van haar leven wil aanvangen.
Door een Babylonische spraakverwarring waarbij een rijkeluismoeder haar naam verstaat als ‘nanny’ vindt ze werk waarnaar ze niet eens op zoek was. Ze start als inwonende kinderoppas bij een chique gezin in de Upper East Side van Manhatten, waar vaderlief (een heerlijk hufterige Paul Giamatti) het te druk heeft met zijn job (lees: vrouwen versieren) en elke affectie jegens zijn vijfjarige zoon zich beperkt tot een snelle knuffel aan de voordeur en waar moeder (Laura Linney) haar zoon het liefst afgemat (en dus weinig aandacht vragend) heeft als ze ’s avonds thuiskomt na alweer een drukke dag socializen met haar snobvrienden. Annie krijgt zowaar medelijden met het kleine kereltje, dat zielsveel van z’n ouders houdt, maar nooit de affectie krijgt die elk kind van zijn leeftijd zou moeten krijgen.
In ‘The Nanny Diaries’ probeert cineastenduo (en man en vrouw) Shari Springer Bergman en Robert Pulcini een sociale satire te toetsen aan de regels van een conventionele Hollywood-dramedy. De puntige tandjes die het boek waarop het tweetal zich baseerde zo vakkundig uitstalde, blijken echter al even scherp als die van een melkgebit en de schranderheid van ‘American Splendor’ (het geweldige debuut van Bergman en Pulcini) die ook van deze tranche de vie nanny een scherpe satire had kunnen maken, bezwijkt lichtjes onder een melige coming of age-historie en een voorspelbare en overbodige romance tussen Annie en een zelf als jonge pagadder verwaarloosd rijkeluiskind dat in hetzelfde appartementsgebouw woont.
Maar toch is ‘The Nanny Diaries’ geen mislukking. De spitse voice-over, de frisse verwijzingen naar ‘Mary Poppins’, de originele portrettering van de Upper East Side en het luchtige en nergens pretentieuze toontje houden het anderhalf uur leuk en speels, ook al voel je dat producent Weinstein met de schaar om de hoek staat telkens als Bergman en Springer op het punt staan om een echte spottende mokerslag toe te dienen. Scarlett Johansson werd enkele jaren geleden Tinseltown binnengeloodst als the next big thing, maar haar laatste films bewijzen dat ook daar sleet op zit. Hier doet ze het niettemin bijzonder aardig en nog meer dan doorwinterde vaklui als Laura Linney en Paul Giamatti is het de blonde schone (voor de gelegenheid als brunette) die de boel rechthoudt. Vrijblijvend genietbaar.