Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Neil Young: Heart Of Gold
Wie er de discografie van levende legende Neil Young op nakijkt, zal merken dat de beroemde singer-songwriter een veelschrijver is. Hij brengt haast plaat na plaat uit en steevast weet hij de fans opnieuw te bekoren. Verrassen doet hij al jaren niet meer, maar zij die houden van een stevige scheut country annex zacht gitaarwerk zijn bij het voormalige lid van Crosby, Stills, Nash & Young aan het juiste adres. Z’n laatste plaat dateert van dit jaar, de conceptplaat ‘Living With War’, maar deze documentaire - what’s in a name? - focust zich op z’n inmiddels voorlaatste plaat, het door de liefhebbers hoog gewaardeerde ‘Prairie Wind’.
Zoals het een goede plaat betaamt, werd ook deze live exclusief voorgesteld aan een schare toeschouwers, allen euforisch om hun gitaarheld aan het werk te zien. Filmmaker Jonathan Demme, bekend van klassiekers als ‘The Silence Of The Lambs’ en ‘Philadelphia’ maar ook erg bedreven in het regisseren van concertfilms, was erbij, bouwde het om tot één compacte show en bundelde nog een paar interviewtjes als introductie. Het resultaat is ‘Neil Young: Heart Of Gold’, een bijna twee uur durende concertfilm, waarin we Neil Young bijna de volledige ‘Prairie Wind’-plaat horen zingen, alsook enkele van z’n legendarische hits (‘Heart Of Gold’, ‘Harvest Moon’).
Het probleem is niet zozeer dat het slecht gemaakt is - uiteindelijk kan je aan dergelijke cinema weinig misdoen - maar we hebben vooral de indruk dat niet-liefhebbers van Neil Young weinig tot niets aan deze aaneenschakeling van muzikale passages zullen hebben. Zelfs wij vonden het simpelweg te lang en te veel van hetzelfde, en wij kunnen de brave man beslist appreciëren. Het probleem met ‘Neil Young: Heart Of Gold’ is dat het bijna niets toevoegt aan de cd-versies, waardoor we iedereen vooral aanraden om een schijfje in de cd-lader te plaatsen en vervolgens op play te drukken. Je hoeft niet te kijken naar beelden van een weinig bewegende Neil Young, je hoeft niet te luisteren naar z’n korte, weinig interessante intermezzo’s over z’n leven als kippenhoeder en je kan ondertussen rustig iets anders doen.