Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Never Back Down
Nu Mr. Miyagi het tijdelijke voor het eeuwige heeft verwisseld - acteur Pat Morita stierf in 2005 - lijkt het opzet om een vijfde aanvulling aan de ‘Karate Kid’-saga te breien definitief in de gigantische Hollywoodvriezer te zijn beland. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat er geen hedendaagse spin-off in het leven kan geroepen worden.
In ‘Never Back Down’, ofte: ‘The Karate Kid’ voor de YouTube-generatie, zien we namelijk ook de lotgevallen van een getroubleerde tiener die zijn demonen al vechtend wil mismeesteren. In zijn tocht naar eeuwige rust wordt hij bijgestaan door een wijsheden spuiende trainer (“Wax in, wax out” wordt hier weinig verhullend vertaald als “Breathe in, breathe out”). De knul in kwestie luistert naar de naam Jake Tyler (nieuwkomer en Tom Cruise-look-a-like Sean Faris) en is nog steeds niet over de dood van zijn vader heen. Samen met z’n tennissende broer en moeder verhuist hij naar Florida, waar hij al snel ten prooi valt aan lokale hot shot Ryan, een mixed martial arts kampioen die tijdens een onbeduidend incident heeft opgemerkt dat Jake over een rake rechtse beschikt. Reden genoeg, dus, om de nieuweling te verleiden tot een duel. Dat draait vierkant in het nadeel van Jake uit - zijn kickboxstijl valt in het niets tegen Ryans strakke technieken - waarop die besluit lessen te volgen bij trainer Jean Roqua (Djimon Hounsou).
‘Never Back Down’ kleurt braaf binnen de lijntjes van het genre. De eerste knappe griet met wie Jake oogcontact maakt, wordt op het einde zijn liefje, de bad guy grijnst enkel genoegzaam als hij iemand in elkaar timmert én op het einde worden alle eerder aangehaalde trauma’s (de dode vader van Jake, de familie van Jean, etc.) netjes verwerkt. “Ik moet vechten om nooit meer te moeten vechten”, verklaart Jake, die aan den lijve ondervindt dat geweld erotiseert. De hele schoolgemeenschap, waar de twee kickende kemphanen die op het einde de handschoenen kruisen deel van uitmaken, houdt van geweld en verheerlijkt het. Cineast Jeff Wadlow betrekt zelfs de huidige internetfilmpjescultuur in die thematiek.
Toch één bedenking: zijn het niet net films als deze die het geweld, waar de gecontroleerde trainer en de weduwemoeder - alweer de moeder als morele hoeksteen van het gezin - via belegen oneliners tegen prediken, in de hand werken? Wellicht mogen we ons daar niet te veel vragen bij stellen, maar het ambigue toontje smaakt wrang en de foute moraal (wraak mag, als het maar verantwoord is!) geeft wel een heel vreemde betekenis aan de titel.