Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Nue Propriété
Joachim Lafosse, één van de meest getalenteerde Belgische regisseurs, ontving op het jongste filmfestival van Venetië nog een speciale vermelding voor zijn regie. Geheel terecht zo blijkt, want na het - op zijn zachtst uitgedrukt - abominabele ‘Ça Rend Heureux’ knoopt hij nu weer aan met zijn succesvolle eersteling ‘Folie Privée’. Lafosse kiest opnieuw voor een gezinsdrama, maar wist nu wel enkele grote namen te strikken zoals Isabelle Huppert en Jérémie Renier.
‘Nue Propriété’ toont met pijnlijke precisie hoe onstabiel het gezinsleven kan zijn en hoe weinig er eigenlijk nodig is om af te stevenen op een complete catastrofe. Sinds de pater familias het huis aan de kinderen en zijn ex-vrouw heeft gelaten, verloopt het leven op de rustige hoeve lang niet zo vredig meer. Moeder Pascale blijkt geregeld last te hebben van kuren en Thierry (Jérémie Renier) stelt haar geduld en autoriteit meer dan eens op de proef. Thierry’s tweelingbroer François - toepasselijk gespeeld door Yannick Renier, broer van - lijkt dan ook nog eens aan te trekken voor zijn moeder, wat de spanning enkel opdrijft. De broers vullen hun dagen met schijnbaar triviale gebeurtenissen. Ze hangen in de zetel naar de televisie te kijken, maken ritjes met de motor en spelen samen computerspelletjes of een partijtje tafeltennis. In werkelijkheid staat het fragiele evenwicht op barsten en wanneer Pascale bekendmaakt dat ze het huis wil verkopen en eigenlijk een relatie heeft met buurman Jan, staat Thierry zowat op springen.
De thematiek mag dan wat korzelig zijn (Thierry wordt door het gebrek aan een vader agressiever dan gebruikelijk), dit doet allerminst afbreuk aan de ongemeen krachtige beelden die zich langzaam maar onafwendbaar naar een dramatisch hoogtepunt opwerken. De wisselwerking tussen de broers Renier maakt de film al ontzettend interessant, Isabelle Huppert straalt pure klasse uit en Kris Cuppens vervult zijn rol van zelfingenomen klaploper die zijn eigen zin wil opdringen met verve. Zowel de situaties als de dialogen kunnen in het begin misschien wat gekunsteld lijken en daardoor artificieel aandoen, maar deze film gaat helemaal niet over enkele labiele marginalen die even het noorden kwijt zijn.
Integendeel, Lafosse legt op een heel menselijke en vooral kwetsbare manier bloot hoe enkele levens, onafhankelijk van hoe dicht ze bij elkaar staan, door een opeenvolging van omstandigheden volledig kunnen instorten. Op het einde kan het gezin niets meer doen dan de scherven van hun eigen bestaan op te rapen. Het is allesbehalve een film om vrolijk van te worden, maar sterk is hij wel.