Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Number 23
We hebben altijd al een zwak gehad voor Jim Carrey. De acteur, die briljante vertolkingen neerpootte in pakweg ‘Man On The Moon’, ‘The Truman Show’ en vooral ‘The Majestic’, heeft talent te over, maar wisselt het serieuze werk iets te graag af met z’n vaste stokpaardjes, waaronder onnozel gebekketrek, pijnlijk ongrappige humor en overacting die ons steevast een gevoel van plaatsvervangende schaamte bezorgt.
‘The Number 23’ is andere koek. Dit keer geen geforceerde grapjes of een sterke dramatische vertolking, maar wel voegt Carrey met dit nieuwste product uit de Joel Schumacher-stal een eerste thriller aan z’n carrière toe. Jawel, je leest het goed, de komiek van weleer die bij het grote publiek bekendheid boekte met het wanstaltige ‘Ace Ventura’ heeft de hoofdrol te pakken in een heuse paranoiathriller, die zelfs regelmatige uitstapjes naar het film noir- en horrorgenre maakt. Geïnteresseerd is misschien het verkeerde woord, maar we waren alleszins benieuwd naar hoe hij het er vanaf zou brengen. Niet slecht, zo blijkt. Carrey is goed op dreef en uiteindelijk bewijst hij dergelijke rol uitstekend aan te kunnen. Alleen jammer dat het hopeloos ridicule scenario, inclusief ongeloofwaardige plotwendingen en een voorspelbare clichéafloop, al na pakweg 23 minuten de bovenhand neemt en elke kijker finaal knock-out slaat met belachelijke rekensommen en allerhande complottheorieën. Of wat denkt u ervan dat een man achtervolgd wordt door het getal 23 en daarbij zelfs een historische gebeurtenis als de bom van Hiroshima in kaart brengt? Juist ja, vergezocht was ook het eerste woord dat door onze gedachten schoot.
Naast Jim Carrey maken ook Virginia Madsen - sinds ‘Sideways’ weer helemaal back in business - en Danny Huston hun opwachting in deze pseudo-intellectualistische thriller. Aan het roer van deze weinig memorabele productie staat Joel Schumacher, die in het verleden al prima werk als ‘The Lost Boys’ en ‘Falling Down’ op de kijker afvuurde. Hij probeert geregeld uit te pakken met een visuele vondst - en toegegeven: af en toe oogt het mooi - maar veeleer passen de beeldcomposities niet bij de toon van het verhaal en voelt het allemaal iets te veel aan als vrijblijvende spielerei. Een gemiste kans, dus.