Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Ocean's Thirteen
2007 is het jaar van de threequels; een hele pak succesvolle franchises kregen er dit jaar een derde aflevering bij en ook Steven Soderberhgs zwierige ‘Ocean’s’-reeks moet eraan geloven. ‘Ocean’s Eleven’ was een zestal jaar geleden een geheide hit, maar het door ons bijzonder gewaarde ‘Twelve’ kon al op veel minder steun rekenen. Het succes was er nog wel, maar de algemene consensus was dat Soderbergh opgedroogd was, dat hij niet meer wist hoe hij een verhaal moest vertellen. Ergens kunnen we die redenering wel volgen, natuurlijk. In ‘Ocean’s Twelve’ primeerde immers niet zozeer het vlot uit de pen gerolde scenario, maar wel de experimentele mise-en-scène, waarin Soderbergh geregeld refereerde naar zijn grote voorbeelden.
‘Ocean’s Thirteen’, het aangekondigde laatste deel uit de nieuwbakken trilogie, vormt een brug tussen de eerste twee delen. De lijnrechte structuur - ook hier plant de crew een minutieus voorbereide overval op een stinkend rijke casinobons - doet sterk denken aan het origineel uit 2001 (wat op zich ook al een remake was, natuurlijk), maar de visuele spielerei refereert dan weer duidelijk aan z’n ietwat verguisde voorganger. Het scenario heeft niet veel om het lijf en ook hier voeren de personages onderling de meest doorwrochte nonsensdialogen, maar toch valt alles mooi op z’n pootjes. De fotografie is een lust voor het oog en het voortreffelijke camerawerk (Soderbergh probeert alle perspectieven minstens een keertje) stralen vakmanschap uit, maar veel meer dan een leuk tussendoortje zal ‘Ocean’s Thirteen’ nooit worden. Pas op: de sfeer zit er goed in, de muziek galmt opnieuw lekker catchy doorheen de trommelvliezen en de acteurs hebben er duidelijk zin in.
Het gros van de grote namen - weinig films die teren op zo’n hoeveelheid starpower dan deze reeks - keert alweer terug (Julia Roberts is de voornaamste afhaker) en net zoals bij de vorige delen, pakt ook dit derde avontuur uit met een niet te versmaden toevoeging. Nieuwe gezichten in ‘Thirteen’ zijn Al Pacino als de egocentrische casino-eigenaar én Ellen Barkin als zijn toegewijde rechterhand. Hoewel de ‘bad guys’ in de vorige ‘Ocean’s’-films er eerder bekaaid vanaf kwamen - meer dan door een paar gangen paraderen of ijskoud voor zich uit staren was er niet bij - krijgt Pacino opvallend veel screentime toebedeeld en de acteur vult die voortreffelijk in. Oké, hij dreigt hier en daar nogal makkelijk terug te vallen op z’n oude stokpaardjes, maar een Pacino die zichzelf persifleert, zien wij nog tien keer liever dan Robert De Niro die probeert om grappig te zijn. ‘Ocean’s Thirteen’ is verre van memorabel - en uiteindelijk vonden we de vorige twee delen hetzij inhoudelijk hetzij visueel indrukwekkender - maar in deze tijden van pompeuze blockbusters is dit sympathieke kraakfilmpje een welkome verademing.