Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Open Season
In het gros van de Amerikaanse tekenfilms, hoofdzakelijk bedoeld voor een breed publiek, herkennen we in wezen één constante: sprekende dieren. Of het nu een eekhoorn (‘Ice Age’), een ezel (‘Shrek’) of een kreeft (‘The Little Mermaid’) is; je kan het zo extravagant niet bedenken of in één of andere animatiefilm heeft het dier al enkele al dan niet snedige dialogen geponeerd.
Zo ook weer in ‘Open Season’, dat het verhaal vertelt van een sympathieke en zindelijke beer, die losgelaten wordt in de open natuur, een paar dagen voor de start van het jachtseizoen. Je hoeft geen wiskundige te zijn om één plus één op te tellen en je weet bijgevolg al op voorhand dat onze gemoedelijke bruine vriend snel andere vriendjes zal maken en uiteindelijk op ingenieuze wijze zal afrekenen met de clichématige jager, die uitsluitend geïnteresseerd is in het uitroeien van zoveel mogelijk dieren. Onderweg ontmoet onze held natuurlijk enkele andere zonderlinge figuren, maar geen van alles zijn uitgewerkt of grappig.
We begrijpen het nut van ‘Open Season’ eigenlijk niet; de film heeft geen geweldige premisse, geen levendige personages en vooral geen humor. Gedurende anderhalf uur lang vertrok ons gezicht geen spier, behalve toen we na afloop als genre komedie zagen staan. Jawel, toen fronsten toch nog onze wenkbrauwen. Ook visueel valt er eigenlijk bitterweinig te rapen. De dieren zijn verre van mooi afgewerkt en de mensen hebben allemaal iets weg van een houten klaas. Verder valt ook de stemmenregie meer dan tegen. Martin Lawrence is al niet onze favoriete brother en hier mag hij ons dan eens een volledige film op de zenuwen werken met geroep, getier, gebrul, gesnotter en vooral gezaag. Z’n evenknie en minstens zo irritant is Ashton Kutcher en zelfs Gary Sinise, die als jager weinig originele lijnen toegedeeld krijgt en z’n ongenoegen duidelijk laat blijken uit z’n ongeïnspireerde ‘vertolking’.
Misschien is ‘Open Season’ helemaal niet voor ons bestemd, als wel voor de allerkleinsten. Maar sta ons dan wel toe om veel sympathie en nog meer compassie te hebben met alle ouders, nonkels, tantes, broers of zussen die het kakenestje van de familie moeten vergezellen naar dit ongein. We leven met u mee.