Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De zoektocht naar een droomprins staat haast in elk sprookje centraal, en dus ook in moderne variant ‘Penelope’, waarin het titelpersonage - aandoenlijk naturel vertolkt door Christina Ricci - met een wel hoogst ongewone afwijking te kampen heeft: een varkensneusje. In plaats van dat elke man aan haar voeten ligt te smeken voor haar hand, loopt elke mogelijke prince charming schreeuwend weg bij het aanschouwen van haar dierlijke snufferd. Nochtans is het van primordiaal belang dat ze in het huwelijksbootje treedt. De vloek, waardoor ze met zo’n neus uit haar moeders buik floepte, wordt immers opgeheven - zo zegt de legende - als een man haar goed genoeg acht om mee te trouwen.

Eigenlijk valt ‘Penelope’ uiteen in twee delen; eerst is er de onophoudelijke en weinig succesvolle zoektocht naar een man van adel die haar van haar vloek zou kunnen afhelpen, terwijl Penelope - terneergeslagen door de vele teleurstellingen - in het tweede luik zelf besluit de straat op te trekken en voor het eerst in haar 25-jarige leventje kennismaakt met de wereld rondom haar (haar moeder heeft haar immers al die tijd afgeschermd van de veroordelende buitenwereld).

De goede verstaander heeft maar een half woord nodig en beseft dus dat het verhaal van ‘Penelope’ de nodige levenslesjes niet schuwt; zo gaat het er in de eerste plaats om jezelf te aanvaarden en jezelf mooi te vinden, zonder rekening te houden wat een ander (de massa) van je denkt. Maar toch wordt dit olijke contemporaine vertellinkje nooit prekerig of betweterig. Het guitige toontje waarmee de prent aanvangt, verliest hij immers slechts enkel in z’n voorspelbare, maar nodige, finale; zoals steeds een happy end. Maar wat er aan dat ‘ze leefden nog lang en gelukkig’-stereotype voorafgaat, mag zeker charmant genoemd worden. De kennismaking tussen Penelope en Max is bijvoorbeeld om van te smullen; hoewel beide personages zich lange tijd niet in dezelfde kamer (en dus ook niet in dezelfde scène) bevinden, heerst er een suikerzoete chemie tussen de twee hoofdkarakters.

Het helpt natuurlijk wel dat de twee acteurs van dienst - een innemende Ricci en een sjofele James McAvoy - het beste van zichzelf geven in rollen die het hen toelaten om expressief en uitbundig te zijn. Evenzeer leuk zijn de optredens van Reese Witherspoon en Peter Dinklage, respectievelijk als harde tante en fotograaf met een geweten. Af en toe een sporadische misser (de ‘You Are My Sunshine’-scène is gênant) bedekken we dan ook graag met de mantel der liefde. Wel nog één bedenking: de schrijvers doen nogal hard hun best om Penelope af te schilderen als een ‘monster’, of toch als gehavend. Wij vonden Ricci echter bijzonder snoezig ogen met haar wipneusje. Zouden wij nu ook vervloekt zijn?

Peter Janssens