Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Heiligschennis; een beter woord kunnen we niet verzinnen voor deze nieuwe Asterix-verfilming, gebaseerd op de populaire stripreeks van Uderzo en Goscinny. Derde keer, goeie keer, luidt het spreekwoord nochtans, maar in het geval van ‘Astérix Aux Jeux Olympiques’ gaat die vlieger niet op. Niet dat de vorige twee delen zoveel beter waren - integendeel, dat was ook steevast huilen met de pet op - maar dit derde deel overtreft gezwind z’n voorgangers wat betreft kitsch en de totale afwezigheid van geslaagde grappen. En dat terwijl we bij de strips al vanaf pagina één aan het gniffelen zijn.

Ligt het aan de acteurs die stuk voor stuk staan te acteren alsof ze een dosis peppillen geslikt hebben? Aan het scenario, waarin ze blijkbaar elke leuke joke uit de strip hebben vervangen door een potje ridicule bombast (de droomsequentie, de finale test)? Of aan de lamlendige regie van duo Thomas Langmann en Frédéric Forestier (nochtans de man achter het hoogst vermakelijke ‘Le Boulet’)? Geen idee, maar feit is dat de film al vanaf z’n cartooneske openingsscène de bal misslaat en gedurende de honderd twintig minuten die daarop volgen - het is een lange zit - nooit de juiste toon te pakken krijgt.

Het verhaal lijkt van ondergeschikt belang; een simpele knecht is verliefd op een bloedmooie prinses, waar toevallig ook Césars zoon Brutus zijn zinnen op gezet heeft. Om één of andere reden beslist de deerne dat diegene die als winnaar uit de bus komt bij de Olympische Spelen haar hand krijgt. Het gevolg: Brutus maakt zich op voor de Spelen, terwijl de arme verliefde ziel de hulp inroept van het Gallische dorpje, waar hij vandaan komt.

Opvallend aan ‘Astérix Aux Jeux Olympiques’ is dat het olijke duo uit de strips - zijnde uiteraard Asterix en Obelix - regelmatig naar het achterplan verwezen wordt om plaats te maken voor de kleinere personages. Zo zou je deze potsierlijke komedie nog het meest treffend kunnen omschrijven als ‘de Benoît Poelvoorde show’, gezien de Waalse acteur haast meer screentime krijgt dan het gros van z’n belangrijkste tegenspelers tezamen. Poelvoorde heeft talent en, toegegeven, af en toe weet hij nog een glimlach op je gelaat te toveren, maar dat is niet voldoende om de pijnlijk gênante vertolking van Alain Delon, de hopelijk ridicule paardenrace op het einde of de sterrenuitsmijter - enkele vermaarde sportlieden maken een cameo - door de vingers te zien. Een goeie raad: neem liever de strip nog eens ter hand.

Peter Janssens