Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Postal
Deze nieuwe videogameverfilming van Uwe Boll schiet uit de startblokken met de nu al klassieke scène - sinds die een hele poos geleden reeds op YouTube (en andere internetvideokanalen) opdook - waarin twee zelfmoordterroristen op 11 september 2001 koers varen richting Twin Towers. Ontevreden met het aantal maagden dat hen beloofd wordt eens ze in het beloofde land arriveren, besluiten ze hun missie stop te zetten en richting Bahamas te vliegen. De interferentie van een stel passagiers zorgt er echter voor dat het vliegtuig alsnog op de torens invliegt. Na een geweldige explosie volgt de titel: ‘Postal’. We zijn amper vijf minuten ver, maar de Duitse raketfilmer, die zich de afgelopen jaren gespecialiseerd heeft in het adapteren van pc-spelletjes, heeft de toon al gezet: ‘Postal’ moet je niet met een korrel, maar met ettelijke kilo’s zout nemen.
Deze weinig subtiele met tonnen vulgariteit beladen actiekomedie volgt in principe het geijkte procedé van persiflagefilms als ‘The Naked Gun’ en ‘Hot Shots’. Maar waar die parodieën andere films op de korrel namen, richt Boll zijn pijlen op het huidige Amerikaanse politieke landschap. Het is dus zeker niet toevallig dat George W. Bush (die zich verontschuldigt voor zijn spellingprobleem) en Osama Bin Laden (die verslaafd blijkt te zijn aan Oprah) deel uitmaken van de personages.
‘Postal’ had makkelijk een scherpe satire kunnen zijn, maar toch bevindt Boll zich nooit echt op glad ijs. Daarvoor gaat zijn humor er vaak veel te ver over, waardoor de weinige sterke grappen verdrinken in de non-stop wildgroei aan smakeloosheid, die je overdondert en doet bulderen, maar die je ook geregeld met de wenkbrauwen doet fronsen. Gemeen, grof en racistisch (een oud Chinees vrouwtje wordt zonder pardon in het oog van de camera aan flarden geknald door een politieagent die lacht met haar Engelse accent) is deze film dus zeker niet voor gevoelige moraalridders, al wordt er in het heelal dat Boll in ‘Postal’ creëert, niemand gespaard. De regisseur neemt zelfs zichzelf op de korrel in een scène waarin hij in een interview verklaart zijn films te produceren met restanten van Nazigoud (onder het motto: je moet er iets mee doen).
Maar meest van al is deze film een trip, een ervaring, die je best niet in al te sobere toestand beleeft. Of in welke andere film houden Talibanstrijders zich schuil in een kruidenierswinkeltje, lopen wulpse deernen rond met geschminkte Hitlersnorren en omzwachtelde swastika’s en toont Verne Troyer (jawel, Mini-Me) zijn lichtgevende dildo?