Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
August Rush
Onderschat nooit de kracht van muziek. Muziek kan helend werken, kan je leven bepalen en kan - als je heel veel fantasie hebt - je ouders opsporen en, nu je toch bezig bent, ze opnieuw herenigen. Dat is althans wat ‘August Rush’ ons wil doen geloven, een op dezelfde leest als Charles Dickens’ klassieker ‘Oliver Twist’ gestoeld sprookje, maar dan in een moderner, zij het fameus naar de mottenballen geurend jasje.
Centraal staat Evan Taylor (Freddie Highmore), een ‘wees’ die er rotsvast van overtuigd is dat zijn ouders - die de muzikale gave in de vingers hebben - nog in leven zijn en dat hij hen vroeg of laat zal ontmoeten. Hij ontsnapt uit de instelling, waar hij zijn volledige tot op heden 11-jarige leventje sleet, op zoek naar ma en pa. Zijn enige richtingsaanwijzer: de golven van de muziek, die zich werkelijk overal in schuilhouden (ooit al gezien hoe claxonnerende chauffeurs of ruziënde passanten als inspiratiebron dienen voor een gesofistikeerd recital?). Evan belandt in de handen van de criminele Wizard (een overacterende Robin Williams met sik en rosse lokken!), die begaafde straatkindertjes opleidt om ze vervolgens van hun zuurverdiende centjes te beroven. In Evan, die hij omdoopt tot August Rush, ziet hij een talent, waarmee hij veel poen kan scheppen. Maar Evan heeft andere plannen; die wil nog steeds zijn ouders opsporen.
Netjes volgens het boekje volgt deze brave tearjerker alle regeltjes van het melodramagenre. De rommelige en fragmentarische vertelstructuur maakt het al vanaf de start moeilijk om met de personages mee te leven - op het einde van de rit zijn de karakters nog steeds lege dozen, zelfs August krijgt geen greintje diepgang aangemeten - en de übersentimentele plottwisten, die bovendien uitblinken in ongeloofwaardige toevalligheden, doen veeleer je tenen krullen dan je hart sneller slaan. De beoogde krop in de keel - de makers bouwen verschillende momentjes in waarbij de kijker geacht wordt naar de zakdoek te grijpen - wordt dan ook gefnuikt door de tonnen honingzoete meligheid, die deze op papier nog aandoenlijke dramedy langzaam een clichézwangere dood doen sterven.
Nochtans slaagt regisseuse Kristen Sheridan (dochter van Jim ‘In The Name Of The Father’ Sheridan) er af en toe in om een oprecht sprankje ontroering op pelliculle vast te leggen (het potje dueling guitars raakt niet alleen op het scherm de juiste snaar!) en is hoofdrolspeler Freddie Highmore in goede doen als het titelpersonage, een eigenzinnige kruising tussen Mozart (of eender welk ander muzikaal wonderkind) en Raymond Babbitt. We onderschatten de kracht van muziek zeker niet, maar toch kan ook de - toegegeven: mooie - soundtrack deze film niet redden.