Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Away From Her
Ze is amper 28 jaar, maar toch heeft Sarah Polley zich de afgelopen tien jaar opgeworpen als één van de meest getalenteerde actrices in de onafhankelijke filmindustrie. Dat ze echter ook een carrière als cineaste ambieert, bewees ze al in 1999, toen ze haar eerste, goed onthaalde kortfilm afleverde. Vier kortfilms en zeven jaar later presenteert ze haar langspeeldebuut: het aandoenlijke alzheimerdrama ‘Away From Her’, gebaseerd op het kortverhaal ‘The Bear Came Over The Mountain’ van Alice Munro.
Fiona (Julie Christie) is al 44 jaar gelukkig getrouwd met Grant (Gordon Pinsent) als ze geconfronteerd wordt met haar slijtend geheugen. Het laatste wat ze wil, is haar man tot last worden en daarom besluit ze zich vrijwillig te laten opnemen in een tehuis. Grant heeft het erg moeilijk met de beslissing van z’n echtgenote, maar hij neemt zich voor om haar wens in te willigen. Het tehuis waar ze de rest van haar dagen plant door te brengen, heeft echter één regel: de eerste dertig dagen mag de patiënt geen bezoek ontvangen. Dat is geen erg lange tijd, maar voor Fiona is het genoeg om volledig van haar man te vervreemden en verliefd te worden op Aubrey (Michael Murphy). Als Grant na een maand opnieuw op visite komt, is zijn ontsteltenis dan ook groot.
‘Away From Her’ gaat erg langzaam van start, maar toch slaagt de film er in zich langzaam onder je huid te nestelen. Dat is in de eerste plaats te danken aan de mature en aangrijpende benadering van het thema. Goedkoop sentiment staat niet in Polley’s woordenboek en zo is het best. Subtiele grapjes en hartverwarmende passages staan er gelukkig wel in. De inmiddels 65-jarige Julie Christie zet een dijk van een prestatie neer als een hyperrationele vrouw met een wankel geheugen. In haar levensechte en realistische vertolking wordt ze bijgestaan door de onbekende Gordon Pinsent, een charismatische Canadees die al sinds de jaren zestig actief is, maar eigenlijk nooit echt is doorgebroken. Ook Olympia Dukakis doet mee, al is haar personage weinig meer dan een eendimensionaal klankbord voor Grant.
Op het einde verliest Polley lichtjes de teugels op haar eigen verhaal en tijdens de slotscènes wordt het geduld van de kijker net iets te vaak op de proef gesteld. Toch moeten we de nog jonge actrice-regisseuse bewonderen voor haar beloftevolle debuut, dat bovendien buigt op een oogverblindende fotografie en een mooie soundtrack. Mooi.