Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Shine A Light
“Dit is de enige film van Marty waarbij ‘Gimme Shelter’ geen deel uitmaakt van de soundtrack”, grapte Mick Jagger tijdens de promotour van ‘Shine A Light’. Maar dat komt dan omdat Martin Scorsese, die zijn liefde voor The Band reeds in de jaren zeventig afbeeldde in ‘The Last Waltz’ en een paar jaar geleden nog de puike Bob Dylan-docu ‘No Direction Home’ inblikte, niets te zeggen had over de inhoud. In het hilarische openingskwartier zien we de spichtige Oscarwinnaar van hot naar her rennen, wachtend op de laatste richtlijnen voor het concert in het New Yorkse Beacon Theatre. Hij heeft nog geen setlist - controlefreak Mick Jagger maakt die pas heel kort voor de start van de show bekend - en er zijn problemen met de belichting, maar toch moet hij trachten om zijn vakkundig opgestelde camera’s (zeventien in totaal) zo efficiënt mogelijk te gebruiken.
Het resultaat oogt verbluffend. De Stones mogen de zestig dan al ruim voorbij zijn, aan energie ontbeert het hen geenszins. De setlist blijkt een zorgvuldig opgestelde mix van gouden klassiekers (‘Jumpin’ Jack Flash’, ‘Sympathy For The Devil’, ‘Brown Sugar’ en ‘Satisfaction’) en minder bekende, maar daarom niet minder geliefde albumtracks, waar nu en dan zelfs een gast de groep begeleidt. Hoogtepunten zijn het duet met Jack White (die zijn zichtbare zenuwen uitstekend afreageert op zijn gitaar), het duet met Buddy Guy (wat een stem!) en de countryballade ‘Far Away Eyes’, waarin de ijdelheid van Mick Jagger (dansen kan-ie niet, maar zijn bewegingen verraden een groot, zij het getalenteerd ego) getoetst wordt aan de rustgevende ongedwongenheid van Keith Richards.
De enige kritiek die we ‘Shine A Light’ (en dus ook Scorsese) kunnen toeschrijven, is dat hij te nonchalant omgaat met het archiefmateriaal; een selectie oude beelden die ons een inkijk geven op de Stones doorheen de jaren, maar hoofdzakelijk beperkt blijven tot enkele (oppervlakkige, maar veelal geestige) interviewsessies. Enkel tijdens het door Keith Richards gezongen ‘Connection’ is er een, nu ja, echte connectie tussen de Stones van vroeger en die zoals ze nu, op leeftijd maar fysiek nog dik in orde, de ziel uit hun lijf spelen. We hadden liever iets meer historische duiding gezien, maar dan was ‘Shine A Light’ wellicht veel te lang uitgevallen, want evengoed hadden we geen seconde van het fantastische optreden willen missen.
Gezien de ticketprijzen voor rockconcerten anno 2008 stevig de pan uitswingen, biedt deze uitstekende registratie dan ook een goed alternatief. Of u de zaal met een bevredigd gevoel verlaat, hangt er uiteraard vanaf of u deze rockende knarren een warm hart toedraagt. Het moge duidelijk zijn tot welk kamp wij behoren. Satisfaction, inderdaad.