Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Skinwalkers
Mutaties: check. Scherpe tandjes: check. Wolfgehuil: check. Volle maan: dubbel check. Jawel, ‘Skinwalkers’ is een nieuwe weerwolffilm. En ook al zijn alle vast ingrediënten weer rijkelijk vertegenwoordigd, toch heeft cineast James Isaac - de man achter de hilarische ‘Friday The 13th’-aflevering ‘Jason X’ - geprobeerd om aan z’n nogal banale premisse een originele inkleding te geven. Daar is hij warempel nog in geslaagd ook.
Maar eerst de plot: een 12-jarige Amerikaanse jongen leeft toe naar z’n dertiende verjaardag. Een groepje weerwolven wil echter niet dat de knul die leeftijd haalt, want dat zou het einde kunnen betekenen van hun roekeloze bestaan. Ze vatten het plan op hem te vermoorden, maar vergeten daarbij dat ook de jongen beschermd wordt door een groep rivaliserende weerwolven.
‘Skinwalkers’ heeft qua set-up veel weg van een western. Zeker in het eerste uur volgen de diverse, spectaculaire confrontaties elkaar in sneltempo op en het is dan dat deze nieuwe genrefilm lijkt af te stevenen op een welkome verademing. Het stoffige zandsfeertje roept dan wel echo’s op aan John Carpenters flophorror ‘Vampires’, maar de duels die tegen de achtergrond van de roodbruine vlaktes worden uitgevochten blinken uit in blits camerawerk zonder dat je maag één keer overstag dreigt te gaan.
Waar loopt het dan mis? Zoals wel vaker bij dergelijke formulefilmpjes wil ook hier de finale het wel eens laten afweten. Een verhaal als dit stevent immers noodlottig af op een onvermijdelijke confrontatie tussen de kleine jongen en de leider van de weerwolfclan. Het uiteindelijke duel, waarbij ook de moeder van de jongen de wapens ter arm neemt, laat dan ook te wensen over en hervalt in datzelfde patroon waarop wij doorgaans de gemiddelde horrorfilm moeten afrekenen: eentonigheid. Alle geslaagde visuele vondsten en de puike mise-en-scène die het eerste deel kleurden, maken plaats voor banaliteit. Jammer. En daar kunnen zelfs de acteurs, met een strakke Rhona Mitra en een mentorachtige Elias Koteas op kop, niets aan veranderen. ‘Skinwalkers’ doet lang z’n best om zich definitief onder je huid te nestelen, maar het lamlendige slot zorgt er toch voor dat we met een zure bijsmaak de zaal verlaten. Daar gaan onze haren pas van rechtop staan!