Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Sleuth
Als er nu één film is waar je nooit ofte nimmer een remake van zou verwachten, is het wel ‘Sleuth’, de scherpe, spitante thrillerkomedie uit 1972, waarin Laurence Olivier en Michael Caine elkaar zowel verbaal als fysiek het vuur aan de schenen legde. Meer acteurs deden niet mee, maar dat hoefde ook niet. Het samenspel van de twee éminence grises was voldoende om tweeënhalf uur lang te beklijven. De briljant geconstrueerde plot maakte het vervolgens af. Wat zou een moderne update nu kunnen toevoegen aan het origineel, was dan ook onze eerste bedenking, toen we de zaal van deze ‘Sleuth’ binnenliepen. Het antwoord is: niets.
‘Sleuth’ anno 2007 verplaatst zijn setting naar een in een aartslelijk modern design gehuld huis, waarin het blauwe schemerlicht en de witte leegte (je snapt ‘m wel als je ’t ziet) zorgen voor een kille en afstandelijke sfeer. Dezelfde sfeer, die hangt tussen de twee protagonisten, die net als in het origineel een intellectueel robbertje uitvechten. In de left hand corner: de eigenaar van het bewuste huis Andrew Wyke (Michael Caine), een stinkend rijke thrillerauteur die neerkijkt op de klassen onder hem. In de right hand corner: Milo Tindle (Jude Law), een wannabe-acteur die tijdens de tweede act van de film z’n beste prestatie naast de bühne brengt. De inzet: Wyke’s vrouw, die in Tindle een nieuwe loverboy gevonden heeft. Tindle is immers ter plaatse om de echtscheiding te regelen, maar Wyke heeft andere ideeën.
Aan het roer van deze verfilming staat de kundige, maar af en toe iets te kunstzinnige regie van Kenneth Branagh, die volop gebruik maakt van de koele setting en daar met z’n uitermate klinische regie zelfs nog een schepje bovenop doet. Een leuke gimmick hier en daar maakt zijn opwachting, maar naarmate de prent vordert, gaat zijn arty farty danig vervelen. Het begint echter wel veelbelovend. Het eerste uur is meer dan degelijk en dat is vooral de verdienste van hoofdrolspeler Michael Caine, die dit keer gestalte geeft aan de oude Wyke. Zijn vertolking alleen is niet voldoende om deze film te redden, maar het zorgt er tenminste wel voor dat je niet vanaf de start op je uurwerk zit te lonken. Jude Law valt veel te licht uit en hoewel hij vaak prima voor de dag komt, is zijn vertolking als de jonge Tindle veel te theatraal.
Toegegeven, de setting en het feit dat dit niet meer is dan een duel tussen twee personages, maakt het automatisch al een beetje theatraal (het is tenslotte ook een verfilmd toneelstuk), maar dat wil niet zeggen dat je er in je vertolking om de haverklap de nadruk op moet leggen. Bovendien laat het aangepaste scenario het in de derde act resoluut afweten en ontaardt een potentieel onderhoudende remake definitief in een flets en ongeloofwaardig steekspel.