Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De politieke koorts tiert welig in Hollywood en de opgestoken middenvingers aan het adres van Uncle Sam en huidig president George W. Bush zijn al lang niet meer op één hand te tellen. Met ‘Stop-Loss’ uit de beloftevolle cineaste Kimberly Peirce haar ongenoegen over de situatie in Irak en toont ze welke gevolgen zo’n oorlog meedraagt voor de ex-soldaten die na hun diensttijd opnieuw hun plaatsje in de maatschappij trachten in te nemen.

Drie vrienden keren terug van het front en op het eerste gezicht lijkt het leven hen toe te lachen. Steve (Channing Tatum) is verloofd met het mooiste meisje van het dorp, Tommy (Joseph Gordon-Levitt) heeft al een vrouw aan zijn zijde én Brandon (Ryan Phillippe) wordt aanzien als een oorlogsheld. Maar achter die burgerfaçade gaan een heleboel vertwijfeling, angst en ontreddering schuil. Steve graaft putten in de voorhof van zijn toekomstige, Tommy zet het al snel op een zuipen en bij Brandon slaan de stoppen door als hij - op de dag dat hij normaal gezien zou afzwaaien - te horen krijgt dat zijn diensttijd verlengd wordt en hij binnen een paar dagen met een nieuw bataljon richting Irak vertrekt.

De oorlog laat, hoe je het ook draait of keert, zijn sporen na op iedereen. De titel verwijst naar een achterpoortje in de Amerikaanse wetgeving, waarbij militairen opnieuw naar het hellegat gestuurd kunnen worden waaraan ze nog maar net met de daver op het lijf ontkomen zijn. Een interessant uitgangspunt, en ook eentje dat nog niet eerder aan bod kwam in de onophoudelijke stroom Irak-films die het laatste jaar de bioscopen bestormde, maar daarom levert het nog geen onvergetelijke cinema op. Waar Peirce in haar voorganger (het verbluffend sterke ‘Boys Don’t Cry’) het sentiment helemaal afzwoer, lijkt het alsof ze nu iets te nadrukkelijk op de emoties van de kijker mikt. De zielenroerselen van de getormenteerde karakters worden nogal breed (en karikaturaal) over het met blitse MTV-montages aangeklede canvas gesmeerd en net daardoor voelt het veel minder oprecht dan Peirce wellicht voor ogen had.

Al helpt het haar ook niet dat de hoofdrollen vertolkt worden door twee non-talenten annex posterboys - Ryan Phillippe en Channing Tatum - die met hun granieten gelaatsuitdrukkingen geen spatje indruk maken. De strijkervrije soundtrack van John Powell verdient wel een pluim, maar dan nog slaagt Peirce erin om die vrij manipulatief te doen klinken bij een paar stevig aangedikte confrontaties (de verminkte vriend, de tweespalt op het kerkhof), die stuk voor stuk bewijzen dat nobele intenties zich niet altijd laten vertalen tot een goeie film. Conclusie: de oorlog laat je misschien nooit meer los, maar deze film zijn we nu al bijna vergeten.

Peter Janssens