Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Straightheads
Wie kent Gillian Anderson nog? De vrouwelijke helft van het oorspronkelijke ‘The X-Files’-rechercheursduo heeft nooit echt potten gebroken in haar carrière en haar sterkste rollen beperken zich zelfs doorgaans tot weinig meer dan veredelde bijrollen (kijk maar naar haar geslaagde, maar korte optreden in ‘The Last King Of Scotland’). In ‘Straightheads’, een flutterig wraakfilmpje dat zich wil meten aan genreklassiekers à la ‘Straw Dogs’ en ‘The Bride Wore Black’ maar niet verder komt dan slaafs de conventies te volgen, vertolkt ze nog eens een hoofdrol.
Ze speelt een carrièrevrouw die naar een feestje van haar vroegere baas moet, maar niemand heeft om haar te vergezellen. Als ze thuiskomt na een dag noeste kantoorarbeid treft ze de hoogst aantrekkelijke 23-jarige alarminstallateur slapend op haar terras aan. In plaats van chagrijnig te reageren, nodigt ze hem uit om mee te gaan naar de bewuste party. Alles verloopt prima tot ze op de terugweg een hert aanrijdt. Niet veel later worden ze - geparkeerd aan de rand van het bos - bijgehaald door een groepje jagers met niet zo goede bedoelingen.
Verkrachten, molesteren, verminken, niets is scenarist-cineast Dan Reed te veel, maar het opvallende is dat niets van dat alles weet te shockeren. De emotionele betrokkenheid ligt bijzonder laag en net doordat de personages wandelende clichés zijn die bovendien de domste beslissingen nemen, kan het ons ook geen zier schelen wat er met ze gebeurt. Dat ze de gewelddadige aanslag zullen overleven, is natuurlijk al vanaf de start duidelijk, want anders zou het tweetal geen revanche kunnen nemen. Het tussenstuk - de scènes tussen de aanleiding en de uitvoering van de wraakactie - is bijzonder saai, al doet Reed z'n uiterste best om z’n karakters uit te werken, en ook de finale biedt geen soelaas. Vanuit het principe ‘oog om oog, tand om tand’ laat het duo zijn lusten botvieren, maar in plaats van een emotioneel geladen climax baadt de slotact in tenenkrommende potsierlijkheid, die een veel sterker effect uitoefent op onze lachspieren dan op ons hart.
‘Straightheads’ is primitieve cinema. Dan hebben we het niet alleen over de motieven van de hoofdpersonages, maar ook over die van de regisseur. En dan maakt het helemaal niets uit dat Gillian Anderson goed op dreef is als sterke vrouw. Haar vertolking verzinkt immers in een wirwar aan slechte smaak, irreële plotwendingen en een onnozele moraal.