Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Filmsterren klagen altijd dat ze nauwelijks over straat kunnen lopen of ze worden aangeklampt door allerhande fans of handtekeningenjagers. Ze zijn nu eenmaal beroemd en de echte groten uit Hollywood herkent een waar liefhebber al van op een kilometer afstand, uiteraard. Voor de mensen die een bril dragen én al jaren met dergelijke problemen worstelen, hebben wij een gouden tip: zet gewoon die bril af en draag contactlenzen om buiten te komen. Voor wie extra zeker wil zijn dat hij niet herkend wordt, raden wij ook nog een blauwrode plunje en een cape aan.

Voor Clark Kent aka Superman werkt deze illustere methode al járen; Kent is een stuntelende journalist, maar eenmaal hij z’n pakje aangetrokken heeft, vliegt hij aan ontiegelijke snelheden door de lucht, redt hij het leven van een hele hoop mensen, doet hij het hart van reporter Lois Lane sneller slaan en speelt hij kat-en-muisspelletjes met aartsrivaal Lex Luthor, die opnieuw het plan opgevat heeft de halve wereldbevolking uit te roeien. Jawel, in ‘Superman Returns’ is de all American hero terug van weggeweest.

Regisseur van dienst is Bryan Singer, eerder verantwoordelijk voor de thrillerklassieker ‘The Usual Suspects’ en de comic-verfilmingen ‘X-Men 1 & 2’. Waar hij in laatstgenoemde films af en toe uitpakte met een heerlijke set piece of een coole actiescène, weet hij hier nergens te overtuigen. De spektakelscènes zijn gespeend van enige visuele flair en het uiteindelijke duel bezorgde ons veeleer hoofdpijn dan opwinding. Bovendien schort er ook heel wat aan het scenario; men koos voor Singer omdat men gehoopt had dat hij aan de ‘Superman’-franchise hetzelfde grauwe realiteitsgevoel kon meegeven als Christopher Nolan bij de eindeloos superieure stripverfilming ‘Batman Begins’, maar nergens weet hij dit gevoel op te roepen. Uiteindelijk draait alles rond de hoofdfiguur, de karakters blijven eendimensionaal en de actie primeert. De weinige momenten dat Singer toch een beroep doet op enkele terzijdetjes, wordt de film vooral langdradig (de langdurige romantische scène tussen Superman en Lois Lane is slaapverwekkend!).

Voor de rol van Superman viel de keuze op de onbekende Brandon Routh; één van de grootste miscasts van de laatste jaren, aangezien de jongen nergens enige pit aan z’n personage kan meegeven. Je ziet simpelweg geen geloofwaardige held in hem. Kevin Spacey bezondigt zich dan weer aan de ergst mogelijke vorm van overacting, waaruit we makkelijk kunnen concluderen dat de meervoudige Oscarwinnaar hier veeleer in z’n loonfiche dan in z’n personage geïnteresseerd was. Verder is het nog uitkijken naar Kate Bosworth, die het er nog behoorlijk vanaf brengt als Lois Lane, en Parker Posey, die de hele film niets anders doet dan het decor opvullen met een kapsel, bijpassend aan dat van haar sympathieke keffertje. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de onwaarschijnlijk belachelijke en te pas en te onpas verschijnende monologen van Marlon Brando. ‘Superman Returns’? Hopelijk niet te snel.

Peter Janssens