Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Then She Found Me
Het is al een hele poos stil rond Helen Hunt - laat ons eerlijk zijn: sinds ‘What Women Want’ heeft de actrice geen hit meer te pakken gehad - dus besloot de voormalige Oscarwinnares het heft in eigen handen te nemen. Hoe ze dat doet? Door zelf in het regiestoeltje te kruipen. Haar debuutfilm luistert naar de titel ‘Then She Found Me’ en houdt het midden tussen een messcherpe komedie en een melodrama. Alleen jammer dat het mes tamelijk bot blijkt, en melo hier synoniem staat aan tearjerker.
Toegegeven, het hoofdpersonage - de 39-jarige April, vertolkt door Hunt zelf - heeft reden om het op een huilen te zetten. Ze probeert al jaren vruchteloos zwanger te raken (haar joodse adoptiemoeder raadt haar aan een adoptie te overwegen, maar daar wil ze niet van weten), haar man (Matthew Broderick) heeft haar verlaten en tot overmaat van ramp verwisselt haar adoptiemoeder een dag later het tijdelijke met het eeuwige. Troost vindt ze in haar ontmoetingen met de gehavende Frank (Colin Firth), een man van middelbare leeftijd die voor de opvoeding van zijn twee jonge telgen instaat nadat zijn vrouw en hun moeder hen verliet om schilderend de wereld rond te trekken. April weet met haar emoties geen blijf, en dat wordt er niet eenvoudiger op als ook haar biologische moeder (Bette Midler) zich een weg in haar leven baant.
‘Then She Found Me’ bevat meer mood swings dan de gemiddelde zaterdagmiddagfilm op Vitaya of VijfTV, maar toch komt deze nogal goedkoop op de traanklieren mikkende dramedy nooit op gang. Sommige oneliners lijken zo uit een script van Woody Allen gelicht, maar missen het scherpe randje, terwijl de dramatische ontwikkelingen zo’n snelle bochten nemen dat ook de kijker niet meer weet welke emotie hij moet voelen. Hunt heeft blijkbaar geen idee met welk gevoel ze de toeschouwer huiswaarts wil sturen - let maar eens op de warrige ‘twisten’ in het laatste kwartier - en doet te nadrukkelijk haar best om iedereen te plezieren. Maar zo werkt het niet. Ze deelt mokerslagen uit die ze vijf minuten nadien alweer zalft, ze maakt grappen over iets waar het hoofdpersonage kortelings daarna onderdoor blijkt te gaan. En zo gaat het anderhalf uur lang door.
De door de tand des tijds gehavende tronie van Hunt zelve past uitstekend in dit sombere verhaal, maar haar apathische acteerspel werkt na een halfuurtje al danig op de zenuwen. De enige die zich staande weet te houden in dit wespennest van gekunstelde gevoelens is Colin Firth, wiens natuurlijke charisma zelfs onder een moddervette laag van geforceerde dialogen overeind blijft. Bijrollen zijn er nog voor Matthew Broderick (slaapverwekkend) en Bette Midler (veraf van haar komische niveau uit de jaren tachtig). Een pover weekendfilmpje, te luchtig voor de meerwaardezoeker, te zwaar op de hand voor wie het verstand op nul wil zetten.