Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Transformers
Een pompeuze monoloog, enkele helikopters die traag het beeld inzoeven, een paar Amerikaanse militairen die orakelen over het belang van familie en een goede thuis, een groteske en veel te prominente soundtrack, alle symptomen wijzen in de richting van een ultrapatriottische spektakelprent, waarin Amerika als natie alle meubels moet redden om het einde der mensheid te verijdelen. Als na deze onheilspellende eerste tien minuten ook nog eens een uit de kluiten gewassen legerbasis in de Qataarse woestijn aan flarden gebombardeerd wordt door iets wat lijkt op een robot - maar dan eentje met bijzondere gaven, dat spreekt - weet je genoeg: dit wordt tandenknarsen. In de regiestoel zetelt namelijk niemand minder dan Michael Bay. Niet meteen dé referentie als het aankomt op epische spektakelfilms, gezien de man verantwoordelijk is voor de met zwaarbeladen, domme oneliners en misplaatst sentiment doorspekte blockbusters ‘Armageddon’ en ‘Pearl Harbor’. Anno 2007, waagt hij zich aan een verfilming van ‘Transformers’, de populaire tv-serie, waarin het vooral uitkijken was naar de onvoorspelbare trukendozen van lenige robots. In de film is dat niet anders.
De plot is dan ook verraderlijk simpel. De Autobots en de Decepticons - twee robotsoorten - vechten een robbertje uit, maar in plaats van hun twisten op eigen grond uit te vechten verplaatsen ze hun duels naar de aarde, waar zich als bij toeval ‘de kubus’ bevindt, het voorwerp waarmee de Decepticons - de slechte soort - alle toestellen op aarde tot leven kunnen wekken en zo het mensenras gedoemd is om het loodje te leggen.
Wie dacht dat Bay met z’n vorige projecten een nieuwe en vrij unieke vorm van explosieve en hyperkinetische cinema had ontdekt, heeft duidelijk ‘Transformers’ nog niet gezien. Hier doet hij er namelijk nog een stevige scheut bovenop en het resultaat is dan ook een film die geen enkel rustpunt telt en die de kijker minuut na minuut meesleurt op een wilde potporie van oorverdovende stunts, visuele hoogstandjes, cartoonesk acteerwerk - de één heerlijk tongue in cheek, de ander lachwekkend ernstig en nog enkele er pal op - en vooral veel humor. Vooral het eerste anderhalf uur teert op geslaagde grappen en een leuke sfeer. Ja, het voelt allemaal aan als een chaotische warboel - dat kan ook moeilijk anders als je weet dat Bay z’n potentieel kalmere scènes nog steeds voorziet van een loeiharde klankband en een nerveuze, generische regie - maar toch word je, of je nu wil of niet, meegenomen op een adembenemende rollercoaster. De finale in de stad - elk gebouw moet eraan geloven - is misschien iets te lang en onoverzichtelijk, maar dat het er technisch tot in de puntjes verzorgd uitziet, valt niet te betwisten.
Shia LaBeouf is een prima leading man - zijn rol als knullige tiener die het liefst van al het meisje van z'n dromen wil behagen is de charmantste van heel de film - en zijn komische timing is nagenoeg perfect. Van de bijrollen onthouden we verder vooral een uitzinnige Turturro, die als geen ander doorheeft in welke film hij beland is: een vermoeiende en spectaculaire blockbuster, die zichzelf voor één keertje eens niet de nek omwringt. De reden: humor. Alsof Bay voor het eerst beseft dat hij nonsens ingeblikt heeft. Plezante nonsens, weliswaar.