Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Als acteur loopt hij vaak iets te braafjes in het Hollywoodkeurslijf en perst hij de ene clichézwangere romantische komedie na de andere uit zijn multifunctionele knoken (‘Meet The Parents’ en vervolg, ‘The Heartbreak Kid’), maar eens Ben Stiller plaatsneemt in het regiegestoelte, verandert hij in de niets of niemand ontziende herrieschopper die diep in hem verscholen zit.

En die eerder al verantwoordelijk was voor de foute Jim Carrey-komedie ‘The Cable Guy’ en de over the top-humor uit ‘Zoolander’. ‘Tropic Thunder’, z’n nieuwste, past in dat rijtje. De film was al een culthit nog voor hij ergens ter wereld in een multiplex te zien was, en wel omdat Stiller vanuit alle hoeken vlammende kritiek over zich heen kreeg; hij zette kwaad bloed omdat hij zou lachen met gehandicapten én omdat hij een blanke acteur castte in de rol van een zwarte. Allebei correct (tot op zekere hoogte toch), maar wie Stiller, en de film, daarop afrekent, gaat voorbij aan de satirische intenties van het script dat de komiek samen met Justin Theroux pende. Zo steken ze in deze oorlogskomedie met een twist immers gretig de draak met het Hollywood dat ook hun loonbriefjes betaalt.

Centraal staan drie acteurs: Tugg Speedman (Ben Stiller), een actieheld wiens carrière bestaat uit het uitmelken van successeries; Kirk Lazarus (Robert Downey Jr.), een karakteracteur die het begrip method acting herdefinieert; én Jeff Portnoy (Jack Black), een platvloerse komiek. Hun films kunnen zich qua stijl niet verder uit elkaar bevinden, maar toch spelen ze alle drie een hoofdrol in wat omschreven wordt als de duurste oorlogsfilm ooit gemaakt. Voor de opnames trekken ze naar de brousse van Zuid-Oost-Azië, waar ze al snel in een echte oorlog terechtkomen.

Klinkt te gek voor woorden? Is het ook, maar Stiller kruidt zijn film geregeld met welgemikte sneren naar het Hollywoodsysteem (de ‘retard’-dialoog) en vergeet daarnaast ook niet om een entertainende actiekomedie af te leveren, die iedereen blind voor de ons-kent-ons-grapjes ook een leuke tijd tracht te bezorgen. Subtiel is het allerminst en op het einde van de rit valt de film toch iets te licht uit, maar dat wil niet zeggen dat we niet kunnen smullen van de fantastische vertolkingen, met een heerlijke Robert Downey Jr. op kop, die onder een dikke laag schmink één van de meest overtuigende Afro-Amerikanen vertolkt door een niet-Afro-Amerikaan neerzet. Inderdaad, zien is geloven en dat geldt ook voor de opvallende bijrol van Tom Cruise als vadsige en vuilbekkende producer. Een makkelijke zet om terug in de gratie van het publiek te vallen, of Cruise die oprecht een andere richting voor z’n carrière op zoekt? Geen idee, maar nooit eerder werkte hij zo op onze lachspieren. Jack Black en Ben Stiller stellen jammerlijk een beetje teleur en ook het niet altijd even strakke scenario durft roet in het eten te gooien. De missers slaan er wel heel erg naast, maar de hits zijn gelukkig een schot in de roos.

Peter Janssens