Ieder heeft, of liever, vormt z’n eigen waarheid. Omdat je het meestal maar moet doen met wat je zelf gezien of ervaren hebt, bevat je slechts een deel van de feiten. Een subjectief in plaats van een objectief oordeel. De ontbrekende puzzelstukken zelf bijvullen is onmogelijk. Jouw waarheid in combinatie met die van een ander kan echter het mysterie ontrafelen. Soms helemaal, soms een beetje. Het resultaat? De enige waarheid, gevormd door alle betrokken partijen. Zo is er ook in ‘Vantage Point’ maar één waarheid, maar welke die is, daar moeten we ruim een uur op wachten.
Zolang duurt het namelijk eer we van ieder sleutelpersonage zijn (of haar) versie van de feiten hebben gezien. De intrige is dan ook één die zich afspeelt op het hoogste niveau: de president van Amerika is aanwezig in het Spaanse Salamanca om te speechen, maar nog voor hij één woord kan uitbrengen, wordt hij bekogeld. Niet lang daarna ontploft er ook een bom op het marktplein. De oude bodyguard op zijn retour, zijn jonge en meer energieke partner, de toevallige Amerikaanse toerist, een vrouw en haar dochtertje, een Spaanse flik, een nieuwscrew, allen maken ze deel uit van deze gruwelijke gebeurtenis. En ieders visie verandert die van ons. In een reeks korte segmentjes - alle onderbroken door een vervelend (wacht tot u ‘m zes keer moet uitzitten!) terugspoeltrucje - zien we de feiten, telkens bekeken vanuit een ander oogpunt (en dus ook een ander personage).
De eerste twee à drie gebald gemonteerde versies kunnen onze aandacht probleemloos vasthouden, maar daarna loopt het mis. Bij elke nieuwe rewind neemt de ongeloofwaardigheid toe om uiteindelijk te ontaarden in een groteske en ongeloofwaardige finale, weinig subtiel doorzeefd met enkele politieke thema’s. Maar toch kunnen we ‘Vantage Point’ niet helemaal afschrijven omdat het verhaal zich iets te nadrukkelijk in bochten wringt of omdat de personages vlakke en inhoudsloze kartonnen figuren zijn. Het strakke tempo van de hand van regisseur Pete Travis - de man achter het IRA-drama ‘Omagh’ - en de goed opgebouwde set pieces die hij probleemloos uit zijn wiebelende, maar toch niet misselijkmakende camera schudt, maken indruk; denken we maar aan de knap gemonteerde autoachtervolging in de finale acte.
Ook de cast is op dreef: Dennis Quaid is prima als bodyguard, William Hurt gaat er heerlijk over als president en vooral Sigourney Weaver toont zich prima als bitcherige regisseuse. ‘Vantage Point’ heeft dus zeker zijn verdiensten, alleen jammer dat de plot halverwege een beetje stokt.