Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Bee Season
De negenjarige Eliza Naumann (Flora Cross) beschikt over de uitzonderlijke gave om zonder problemen eender welk woord foutloos te spellen. Haar vader Saul (Richard Gere), een docent religieuze wetenschappen, is gefascineerd en herkent iets transcendentaals in de speciale gave van z’n dochter. Hij besluit Eliza in te wijden in de geheimen van de Kabbala om zo met god te kunnen communiceren. Terwijl Saul uitsluitend geïnteresseerd is in z’n dochter, merkt hij niet dat z’n zoon (Max Minghella) in een geloofscrisis zit en z’n vrouw totaal van hem vervreemdt.
‘Bee Season’ is de derde langspeelfilm van het regisseursduo Scott McGehee en David Siegel, die in het verleden naam maakten met het vooral in cultkringen bekende ‘Suture’ en het ietwat saaie misdaaddrama ‘The Deep End’. Net als bij hun vorige twee films, staan ook in ‘Bee Season’ de familiewaarden centraal. Niet alleen is hun nieuwste boreling een eigenzinnig verhaal over een uiteeenvallend gezin, ook kaarten ze de geloofsproblematiek en de drang om altijd en overal als winnaar uit de bus te komen aan. Het scenario puilt uit van belabberde dialogen en de geforceerde plotwendingen zijn niet op één hand te tellen. De spellingswedstrijden, waaraan dochtertje lief keer op keer deelneemt, fungeren louter als spanningsbuffers in een oeverloos saai geheel. Noem ons onwetend, maar de link tussen de wedstrijden - waarin McGehee en Siegel de spanning erin houden als ware het een thriller - en de non-stop geloofsbezwering van de vader blijft nog steeds een groot raadsel.
‘Bee Season’ is onsamenhangend en oppervlakkig; we hebben het boek van Myla Goldberg, waarop deze film gebaseerd is, niet gelezen, maar als het verhaal daarin op dezelfde manier geconstrueerd is, kunnen we ons met de beste wil van de wereld niet voorstellen waarom iemand dat zou willen verfilmen. Zeker niet met een onovertuigende Richard Gere in de hoofdrol, bijgestaan door een tranerige Juliette Binoche of een zeurderige Max Minghella. De enige treffende vertolking is afkomstig van de jonge Flora Cross, die in extremis Dakota Fanning klopte in de strijd om deze rol. Dat maakt het net iets geloofwaardiger, aangezien we ons immers niet kunnen voorstellen dat god met een hysterische snotter als Dakota Fanning zou willen praten. Met de ontwapenende Flora Cross daarentegen.