Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het moest er ooit van komen. Elk genre krijgt tegenwoordig z’n parodieprent en met ‘Walk Hard: The Dewey Cox Story’ is het nu de beurt aan de muziekbiopic. De film, waarin een hilarische John C. Reilly in de huid kruipt van het titelpersonage, haalt films als ‘Ray’ (over ‘kijk eens hoe ik met mijn hoofd schud’-bluesartiest Ray Charles) en - vooral - ‘Walk The Line’ (over countrylegende Johnny Cash) door de mangel en kleedt het verder aan met verwijzingen naar iconen als Roy Orbison, Elvis Presley en The Beatles. Gefundes fressen, dus, voor de liefhebbers van muzikale komedies, zou je denken, maar niets is minder waar.

Het scenario, nochtans afkomstig uit de creatieve pen van Judd Apatow (de man achter fantastische en verfrissende komedies als ‘Knocked Up’ en ‘Superbad’), puilt namelijk uit van de weinig subtiele, zelfs platvloerse grappen, waardoor het niet helemaal duidelijk is welk publiek met deze op het eerste gezicht intelligentere pastiche beoogd wordt. Het lijkt wel alsof de makers - aan het roer van deze komedie staat Jake ‘zoon van’ Kasdan - hun publiek danig onderschatten. Hoe verklaar je anders de vele flauwe moppen (de manier waarop Dewey ‘per ongeluk’ z’n broer naar het hiernamaals helpt), de karikaturale en zelfs vermoeiende personages (de vader die voortdurend z’n ongenoegen over z’n zoon murmelt) én de platte sex jokes, die tegen honderd in het uur afgevuurd worden?

De meest gênante scène is die in Dewey’s hotelkamer de ochtend na een orgie. Visueel wordt er maar weinig aan de verbeelding over gelaten, en het is niet dat we daardoor uit ons lood geslagen zijn, maar wél stellen we ons de relevantie van die scènes in vraag. Het enige wat ze doen, is alle leven uit het potentieel interessante concept zuigen en de film degraderen tot het niveau van een ‘Scary Movie’ en andere soortgelijke parodieën.

Gelukkig valt er toch nog enige charme te rapen in de liedjes, die veelvuldig aanwezig zijn. Reilly imponeert als zanger en de catchy melodietjes en hilarische teksten (let maar eens op de fantastische song ‘Let’s Duet’ of die waarin hij meer respect eist voor de dwergen!) zijn aanstekelijk. Verder biedt ook de relatie tussen Dewey en zijn aan-af-vriendin Darlene (een verhouding die onlosmakelijk herinneringen oproept aan die tussen Johnny Cash en June Carter) af en toe kans op een smakelijke glimlach en zijn de heerlijke cameo’s van o.a. Jack Black, Jason Schwartzman en Giovanni Ribisi om te schateren. Maar dat zijn slechts voetnoten in een film die zichzelf verdrinkt in platvloersheid. De soundtrack kunnen we uiteraard wel aanbevelen.

Peter Janssens