Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
We Own The Night
Cineast James Gray’s grootouders waren Russische immigranten, dus het is ook niet zo verwonderlijk dat de nog altijd maar 37-jarige filmmaker zich voor zijn films liet inspireren door hun vertellingen. Voor het verhaal hebben ze dan misschien geen dienst gedaan - uiteindelijk zijn ’s mans films niet autobiografisch of waar gebeurd - maar beslist wel voor de realistische setting en de grauwe look, die we al na amper drie films tot Gray’s vaste stijlkenmerken kunnen rekenen. Debuut ‘Little Odessa’ speelde zich af in de wereld der Russische maffia en ook z’n nieuwste ‘We Own The Night’ dompelt ons onder in een sfeer van criminaliteit, verraad en wraak.
Bobby Green (Joaquin Phoenix) runt een succesvolle nachtclub en hij is ‘in het milieu’ een graag geziene kerel. Hij kent iedereen die hem op één of andere manier van dienst zou kunnen zijn, maar toch probeert hij in de eerste plaats ver verwijderd te blijven van de echte criminaliteit. Hij is goed in wat hij doet en ook al is hij niet altijd even legaal bezig, toch probeert hij vooral binnen de wettelijke lijntjes te blijven. Of hij dat vanuit z’n eigen overtuiging doet of omdat z’n pa (Robert Duvall) politiechef is en z’n broer (Mark Wahlberg) inspecteur, laten we dan ook in het midden. Als z’n broer echter het slachtoffer wordt van een aanslag en dit nog maar het begin blijkt van een ware bendeoorlog tussen de maffia en de politie, moet Bobby kiezen. Tussen zijn dagelijkse leven, waar buiten z’n liefje (Eva Mendes) niemand weet dat hij familiale banden heeft met flikken, en zijn familie, die rechtstreeks bedreigd wordt.
‘We Own The Night’ is een volwassen misdaaddrama, waarin personages geen eendimensionale bordkartonnen figuren zijn, maar mensen van vlees en bloed, die zich in een situatie bevinden waarin ze nooit hadden gedacht te belanden. Joaquin Phoenix speelt met verve de rol van een goedbedoelende broer, die ondanks alles zijn familie op de eerste plaats zet. Ook al brengt hij daarmee z’n eigen leven in gevaar. Ook Robert Duvall is zeer sterk als pater familias. Mark Wahlberg is niet altijd even overtuigend, al heeft dat er misschien mee te maken dat het verschil in talent tussen hem en zijn superieure tegenspelers iets te opvallend is.
De grootste verdienste moeten we echter toeschrijven aan Gray zelf. Zijn beeldvoering is subliem en hoewel het allemaal tergend langzaam vooruitgaat, houdt hij er de spanning stevig in. Vooral het bezoek aan de ‘drugslocatie’ is een staaltje van onvervalste suspense, waarbij menig filmfan in de stoel zal zitten schuifelen. Andere sleutelscènes die ons naar het puntje van de stoel verwezen, zijn de achtervolging in de regen en de finale in het riet. Kortom: een rijp verhaal met een zeer serene, hyperrealistische uitwerking, dat voor een keer eens geen ongeloofwaardige bochten neemt.