Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Nog voor ‘Ben X’ in onze zalen draaide, kon je al spreken van een succes. Het gebeurt niet dikwijls dat een Belgische film op dergelijk status kan teren, maar deze eerste boreling van voormalig filmjournalist Nic Balthazar kaapte maar liefst drie vooraanstaande prijzen weg op het Filmfestival van Montreal. Een heuse eer, dus. Razend benieuwd maakte het ons, zeker toen ons ter ore kwam dat ‘Ben X’ ook België zou vertegenwoordigen in de race om een kostbaar plaatsje in de categorie Beste Buitenlandse Film bij de Oscars. Als je met zoveel voorkennis naar een Vlaamse film trekt, verwacht je automatisch een sterke film.

We waren dan ook lichtjes teleurgesteld na de visie van ‘Ben X’ als bleek dat Balthazar een zeer verdienstelijk debuut als filmmaker had afgeleverd, maar jammer genoeg geen film die dagen later nog door je gedachten ronddwaalt. Op ’s mans regiekwaliteiten valt geen spat aan te merken - de originele vertelstructuur is nooit verwarrend - maar het verhaal dreigt af en toe te stokken.

Waarover het gaat? De licht autistische Ben (een imposante en ongemeen straffe Greg Timmermans) heeft het niet gemakkelijk. Hij wordt gepest op school en zijn enige troost vindt hij in de online computergame ArchLord (de echte spelletjesbeelden zijn op hoogst originele wijze doorheen de film gemonteerd!), dat hij elke dag speelt. Dat er echter iets gedaan moet worden, is duidelijk. Zelfmoord spookt door z’n hoofd - of zoals hij het zelf uitdrukt: een zoektocht naar de end game - maar “in het leven is dat nogal definitief”.

Balthazar kiest voor een langzame opbouw en na een klein uurtje begint het lijzige tempo door te wegen, maar het moet gezegd dat het laatste kwartier een paar verrassend spitsvondige twisten in petto heeft. De laatste wending - we zijn bewust vaag, maar we kunnen echt niets lossen - is er echter weer een beetje teveel aan en zet nog een kleine domper op de strakke finale. Uiteindelijk vertelt ‘Ben X’ een mooi en aandoenlijk verhaal, maar omdat de manier waarop het verteld wordt niet altijd even uitgebalanceerd is, raakten we erg moeilijk in het verhaal en betrapten we er ons op niet echt mee te leven met de lotgevallen van de geplaagde tiener. Timmermans is uitstekend als Ben, maar ook de bijrollen worden talentrijk opgevuld. Vooral Marijke Pinoy is perfect gecast als bezorgde moeder. Verder maakt ook Laura Verlinden, die eerder de show stal in ‘De Laatste Zomer’, indruk als Bens cybervriendin. Ondersteboven zijn we er niet van, maar niemand kan ontkennen dat ‘Ben X’ talent verraadt. Balthazar heeft ons alleszins nieuwsgierig gemaakt naar z’n volgende. Of zou hij, zoals bij ‘Ben X’, opnieuw eerst een roman schrijven en er een toneelstuk van maken vooraleer hij het op het witte doek tovert?

Peter Janssens