Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Bienvenue Chez Les Ch'tis
De titel van best bezochte Franse film staat in Frankrijk al sinds jaar en dag op ‘La Grande Vadrouille’, de oorlogskomedie met Louis De Funes en Bourvil uit medio jaren zestig. Anno 2008 - meer dan veertig jaar later - is het record gebroken door ‘Bienvenue Chez Les Ch’tis’, een relatief goedkope (amper tien miljoen euro) Franse komedie, die de status van doorsnee niemendalletje ruim ontgroeid is.
Ch’tis verwijst naar een sympathiek noordelijk Frans volk uit de westhoek, dat veelal geassocieerd werd met termen als ‘boers’, ‘lomp’ en ‘werkloos’. Frankrijk is nu echter in de ban van dit charmante landsdeel, dat sinds de komst van deze film niet alleen de toeristen, maar ook de inkomsten de pan zag uitswingen. Reden daarvoor: de ontwapenende beminnelijkheid van deze innemende crowdpleaser, die eerst de clichés bevestigt om ze daarna op bijzonder geestige wijze te ontkrachten.
Als postdirecteur Philippe (Kad Merad) te horen krijgt dat zijn promotie naar een zuiders postkantoor alweer naar iemand anders gaat, is hij bereid tot het uiterste te gaan. Hij geeft zich uit als gehandicapte om alzo een voorkeursbehandeling te krijgen bij een volgende plaatsing. Zijn plannetje schijnt te werken, maar in de laatste selectiefase valt hij door de mand. Het resultaat? Hij wordt voor de komende twee jaar verbannen naar Nord-Pas-De-Calais, waar hij het postkantoor in Berges moet leiden. Zijn vrouw en zoon besluiten hem niet te vergezellen; die bevinden zich zo’n 1000 kilometer meer zuidwaarts, waar het klimaat een stuk gemoedelijker is. Als Philippe zijn intrede maakt in het dorpje ontdekt hij echter dat de Ch’tis niet de woeste barbaren zijn, waarvoor ze versleten worden. Ook al heeft hij het in den beginne lastig met hun bizarre dialect en hun voorliefde voor stinkkaas en chicoreikoffie.
Dany Boon, regisseur, scenarist en cohoofdrolspeler, heeft met ‘Bienvenue Chez Les Ch’tis’ gekozen voor een erg warme film, die zelfs de grootste cynici voor zich zal winnen. De stereotiepe portrettering aan het begin - als Philippe voor het eerst Nord-Pas-De-Calais binnenrijdt, valt het water plots als bakken uit de hemel - transformeert beetje bij beetje in een ode aan dit ooit zo verguisde gebied. De Ch’tis is een gezellige bende, waar Philippe zich immers al snel thuis gaat voelen. Te snel, misschien, want zijn tocht verloopt wel erg soepel. De liefdesproblemen die de kop opsteken (Philippe met zijn vrouw, Antoine met zijn collega), kennen een clichématige afloop en het einde mikt wel erg nadrukkelijk op de traanklieren. Maar dat belette ons niet om ons zeer welkom te voelen in deze betoverende en sprankelende komedie, die het hart op de juiste plaats draagt: op de tong.