Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

In Will Smith schuilt een uitstekend ernstig acteur, maar toch kiest de meest winstgevende acteur uit Hollywood - zo werd hij onlangs uitgeroepen - steevast voor hersenloze blockbusters, die op hun best entertainen, maar nooit een blijvende indruk nalaten. Dat hij het kan, demonstreerde hij al in ‘Ali’ en zelfs in ‘The Pursuit Of Happyness’ liet hij zien een eerder serieuze rol aan te kunnen. Ook ‘Seven Pounds’ toont een andere Smith dan die waar het publiek zo dol op is, namelijk de ratelende schavuit uit ‘Bad Boys’, ‘I, Robot’ en ‘Hancock’. Meer ingetogen en met tonnen meer emotie levert de acteur hier misschien één van zijn beste vertolkingen af, maar als film schiet deze volwassen tearjerker een beetje tekort.

Om anderen graag te kunnen zien, moet je eerst jezelf graag zien, luidt het, maar in ‘Seven Pounds’ bewijst Ben Thomas (Will Smith) dat het ook anders kan. Schijnbaar heeft hij een hekel aan zichzelf, een gevoel dat zijn oorsprong vindt bij een levensveranderende gebeurtenis uit zijn verleden. Maar dat wil niet zeggen dat hij anderen niet kan helpen. Klinkt mysterieus? Dat is de fout van regisseur Gabriele Muccino, die zijn verhaal dusdanig vertelt dat de meeste antwoorden op mogelijk rijzende vragen pas in het laatste halfuur gegeven worden.

Een intrigerende opzet dus die er de aandacht van de kijker wel bijhoudt, maar diezelfde kijker tegelijk verhindert om zich te bekommeren over de diverse personages. Het is immers niet makkelijk je in te leven in een situatie als je niet precies weet wat er aan de hand is. Een deel van de informatie achterhouden werkt nu eenmaal beter bij een thriller dan bij een karakterdrama, waarbij het toch meer dan bij eender welk ander genre de bedoeling is dat de kijker om de karakters geeft.

Hoewel traag qua tempo blijft ‘Seven Pounds’ niettemin wel onderhoudend, en dat is de verdienste van de acteurs. Naast Smith mag ook Rosario Dawson bewijzen over een pak naturel te beschikken, en zelfs de nogal vlak ingekleurde karakters van Barry Pepper en Woody Harrelson worden gered door de acteurs die ze gestalte geven. Het valt ook op hoe Muccino de tranen beperkt houdt. Rode oogjes zijn nooit veraf, maar toch voelt ‘Seven Pounds’ lang niet zo klef als het in handen van een minder begenadigd regisseur had kunnen zijn. Op de keper beschouwd schuilt er in dit vrij originele drama een veel krachtigere film als de makers het verhaal chronologisch hadden verteld. Een groot deel van de puzzel gaat op die manier verloren, maar in de plaats daarvan zouden we meer om de film en zijn vele karakters kunnen geven.

Extra’s (dvd): een audiocommentaar van regisseur Gabriele Muccino (hoewel de inlay spreekt van ‘regisseuse’ is Muccino dus wel degelijk een man!), een heleboel documentaires met als uitschieter ‘Seven Views On Seven Pounds’, waarin zowat elk crewlid individueel aan het woord komt om de film vanuit zijn of haar visie te benaderen, en een viertal verwijderde scènes.

Peter Janssens