Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de beste regisseur van het land? Alvast niet Sean Ellis, de begenadigde indie-filmer die ons vorig jaar nog meer dan aangenaam wist te verrassen met z’n sprankelende, hartveroverende en bovenal intelligente romcom ‘Cashback’, maar zich nu met ‘The Broken’ heeft overgeleverd aan de talentverwoestende studiogrillen. Spanning die nooit spannend wordt en een heleboel trage intermezzo’s zorgen voor een lauwe spookthriller, waar anderhalf uur lang maar geen vaart in lijkt te komen.
Wanneer op het feestje van haar vaders verjaardag een spiegel aan diggelen knalt, betekent dit voor de gerespecteerde en succesvolle radiologe Gina McVey (een kleurloze Lena Headey) het begin van een reeks vreemde, onverklaarbare gebeurtenissen. Op straat merkt ze plots een auto op, identiek aan de hare en op de koop toe bestuurd door een vrouw die haar evenbeeld zou kunnen zijn. Geïntrigeerd zet ze de achtervolging aan, maar onderweg wordt ze het slachtoffer van een auto-ongeluk. De fysieke schade blijft beperkt - een schrammetje boven haar linkeroog is het enige zichtbare - maar de mentale schade is niet zo makkelijk in te schatten.
Mocht je ons vertellen dat ‘The Broken’ een zoveelste remake is van een Japanse horrorfilm zouden we dat zonder moeite geloven. De film volgt namelijk hetzelfde geijkte proces van de Aziatische gruwelcinema: een langzame opbouw, waarin de karakters uitgebreid worden voorgesteld, gevolgd door een heleboel mysterieuze moorden, waarbij je pas op het einde te weten komt hoe de vork precies in de steel zit. Bovendien worden de voornaamste schrikeffecten gepuurd uit een nadrukkelijk aanwezige soundtrack (je hoort het al van kilometers ver als er iets belangrijks te gebeuren staat) en terzijdes als druppelend water of uitvallende lichten.
Sean Ellis, die het scenario op eigen houtje bij elkaar pende, heeft dus goed naar de oosterse horrorcinema gelonkt, maar is daarbij wel vergeten om een plausibele clou in elkaar te vlechten. Bij elke barstende spiegel - en geloof ons, er zijn er heel wat - wordt er telkens een beetje meer geloofwaardigheid (en potentiële spankracht) uit de film gezogen, waardoor je op het einde met weinig meer overblijft dan een routineuze afwikkeling, die ons warm noch koud laat. Toegegeven, de spiegelthematiek is een leuke vondst, maar de uitwerking laat zodanig te wensen over dat we zelfs hopen dat ze er in Azië een remake van maken. Al was het maar om te tonen hoe het wel moet.